-Հիմա,պարոն Մորուա,-կտրուկ ասաց նա,-վեպեր գրելու ժամանկ չէ':Այո':Եվ ոչ էլ կենսագրություններ գրելու ժամանակը:
Ես տագնապով նայեցի նրան:
-Այժմ պետք է միայն մի բա'ն գրել` ամեն օր մի հոդված... Եվ յուրաքանչյուր հոդվածում պետք է բոլոր ձևերով կրկնել նույն բանը` Ֆրանսիական ավիացիան,որը մի ժամանակ ամենալավն էր աշխարհում,անշեղորեն կորցնում է իր հզորությունը,և այսօր գրավում է չորրորդ կամ հինգերորդ տեղը...գերմանական ավիացիան,որը նախկինում առհասարակ գոյություն չուներ,ուր որ է առաջինը կդառա աշխարհում... Վե'րջ... ուրիշ ոչինչ...եթե դուք ամբողջ ձայնով բղավեք այդ մասին և ստիպեք ֆրանսիացիներին լսելու ձեզ,դուք ձեր երկրին շատ ավելի մեծ ծառայություն կմատուծեք,քան եթե նկարագրեք կնոջ սերն ու տղամարդու փառասիրությունը:
Ես պատասխանեցի,որ,ցավոք,շատ քիչ եմ հասկանում ավիացիայից և բարոյական ոչ մի իրավունք չունեմ դատողություններ անելու այդ մասին,որ եթե ես ձեռնամուխ լինեմ ոչ իմ գործին,ինձ ոչ ոք չի լսի,ուստի ավելի լավ է չհետևեմ իր խորհրդին և առաջվա պես վեպեր ու կենսագրություններ գրեմ:
-Իզուր,-պատասխանեց Չերչիլն իր վստահ,հեգնական ձայնով,որին հազիվ նկատելի ակցենտն առանձնահատուկ յուրօրինակություն ու անկրկնելի հմայք էր տալիս,- իզուր...Այժմ միակ թեման,որը պետք է իսկապես հուզի ֆրանսիացիներին,-այն վտանգն է,որ իրենից ներկայացնում է գերմանական ավիացիան...քանզի գերմանական ինքնաթիռները կարող են կոծանել ձեր երկիրը... մշակույթը,գրականությունը` այդ ամենը հիանալի է,պարոն Մորուա,սակայն առանց ուժի օգնության մշակույթը դատապարված է կործանման:
Ես չգրեցի այն հոդվածները,որոնք պահանջում էր ինձնից Ուինստոն Չերչիլը, և հիմա դառնորեն ափսոսում եմ դրա համար
Անդրե Մուրուա 1941 թվական
0 коммент.:
Отправить комментарий