Ես տխուր մարդկանց եմ սիրում, երազում եմ խաղալ այն մարդու դերը, որ դժբախտ է, բայց չգիտի, դես ու դեն է ընկնում, բոլորին լավություն է անում, բայց ինքը կյանք չունի, մենակ է, դժբախտ է ու անտեղյակ...
Սիրում եմ հայրենիքս` երեկվա, այսօրվա, վաղվա Հայաստանը... Քաղաքների միջև էլ տարբերություն չեմ դնում, այնքան քիչ են մնացել, ինչո՞ւ ընտրեմ մեկը...
Մի օր ինձ հարցրին` թատրոնից ավելի ի՞նչ կսիրեք: Մորս, փողոցս, որտեղ ապրում էի, տունս, հողս, որի վրա կան տունս ու փողոցս.. Լեզուս: Ու այս բոլորը կոչվում է հայրենիք: Թատրոնն ի՞նչ է որ հայրենիքի դիմաց... նույնիսկ կլինիկական մահիս ժամանակ հայրենիքիս մասին եմ մտածել, ինչ-որ բան եմ մրթմրթացել, հետո հիշեցի` մեկ դոլար` ամեն հայից...
Ես սիրում եմ հանդիսատեսին, և այս սերն է, որ ինձ ուժ է տալիս ենթարկելու նրանց` ինձ միշտ անսպասելին տալով: Մի անգամ ես համեմատել եմ դերասան-հանդիսատես կապը թենիսի խաղի հետ. երբ դիմացի խաղացողը գնդակը վերադարձնում է հաջող կերպով, ճիշտ տեղին, քո խաղը հետաքրքիր է դառնում, արժեքավորվում է:
Մարդկային բոլոր թերություններն ու արատները ընդունում եմ, բացի մեկից` արժանապատվություն չունենալուց: Ամեն ինչի կարող եմ դիմանալ, բացի այդ մեկից: Ինձ թվում է, թե մարդկային բոլոր արատները ծնվում են այդ մեկից` արժանապատվություն չունենալուց:
Սովորելը երկու` ուսանողի և ուսուցչի, տաղանդավոր ու իրար սիրող մարդկանց փոխհարաբերությունն է: Իսկ ինչքան տարբեր են լինում ուսուցիչները և դպրոցում, և ինստիտուտում, և կյանքում... Հիշում եմ Լենինականի դպրոցի իմ ռուսերենի ուսուցչուհուն: Տարիներ անցան, ճանաչված դերասան էի, երբ Երևանում հադիպեցինք իրար: Ուրախացա, գրկախառնվեցինք, խոսեցինք... հրաժեշտ տվեցինք իրար, ու հանկարծ դպրոցից հիշվող նույն պահանջկոտ ձայնով նա հարցրեց ինձ. «Ֆրունզիկ, Ֆրունզիկ, դու վերջապես կարողացա՞ր արտաբերել «օ» տառը:
Ես երբեք մտերմություն չեմ փնտրել այն մարդկանց հետ, ում խղճի վրա մի փոշու հատիկ էլ չկա ծանրացած: Ինձ միշտ թվացել է, թե այդ մարդիկ թանգարանում պահվող իրերի նման են, որոնցով կարելի է հիանալ, բայց որոնց մեջ ապրելն անհնարին է:
Շախմատ շատ եմ սիրում, քանի որ այստեղ ստեղծագործություն կա, իմպրովիզացիա, թատրոն... Ոչ միայն շախմատում, այլև ընդհանրապես ստեղծագործելիս պետք է նախ համոզվեմ, թե ինչ եմ անում, ինչու եմ անում... «ինչու» հարցն ինձ շատ է հուզում, առանց պատասխանը գտնելու չեմ կարող ստեղծագործել...
0 коммент.:
Отправить комментарий