Մինչդեռ կյանքը հենց Գրքերի գիրքն է: Ոչ բոլորն են ի վիճակի կարդալ այն: Ամեն մեկն այդ գիրքն իր մեջ է կրում, և այն գրված է ամբողջությամբ՝ առաջին տողից մինչև վերջինը: Բայց դա հնարավոր է հասկանալ այն օրը միայն, երբ դաժան ուսուցիչը՝ Փորձը կսովորեցնի նրա լեզուն:
Սիրո մեջ մի քիչ լրջությունը լավ է: Բայց ոչ չափից ավելի, թե չէ մի տեսակ պարտավորություն կդառնա և ոչ թե հաճույք:
Եթե կիրքը համակել է կնոջը, ազնվության մասին նույնիսկ ավելորդ է խոսել, դատողության մասին՝ առավել ևս:
Նույնիսկ ամենաանհույս պայքարն ինքնին իր մեջ հույս է:
Ի՞նչ է նշանկում փռխըմբնում: Հասկանալ նշանակում է բացատրել: Իսկ երբ սիրում ես բացատրելու կարիք չկա:
Ես վերցնում եմ քեզ: Վերցնում եմ քեզ այն ամենով ինչ որ կա քո մեջ: Վերցնում եմ քո բոլոր թերություններով, քո կրքերով, քո պահանջներով, կյանքի քո օրենքով: Դու այն ես, ինչ որ կաս: Քո մեջ եղած հենց ամեն ինչով էլ ես քեզ սիրում եմ:
«Սեր, մի՞թե այդ դու ես: Սեր, որ ինձ լքեցիր այն ժամին, երբ ես երեևակայում էի, թե արդեն տիրացել եմ քեզ, արդյոք դու չե՞ս հիմա իմ մեջ: Պինդ, անսահման պինդ եմ ես քեզ բռնել, և դու չես կարող գնալ, օ՜ իմ հարազատ գերի, ես պինդ եմ բռնել քեզ, դու իմ արգանդում ես: Վրեժ լուծի՛ր: Կլանի՛ր ինձ: Պստլիկ իմ, կրծիր իմ արգանդը: Խմիր արյունս: Դու՝ այդ ես եմ: Դու իմ երազանքն ես: Երկրի վրա ես քեզ չգտա և քեզ ստեղծեցի ինքս ինձանից….Ահա թե երբ, Սեր, ես տիրացա քեզ: Ես մարմնացա նրա մեջ, ում սիրում եմ»:
Ու՞ր էիր կորել, զգուշացիր լռությունից: Դու գիտե՞ս արդյոք, որ մոռացման պահը կարող է մեզ մի ակնթարթում բաժանել: Խոսիր ինձ հետ: Քեզ հետ եմ խոսում: Ես բռնել եմ քեզանից: Բռնիր ինձ ամուր:
Երբեմն, աշխարհի երեսին ամեն ինչ մոռանալով, մարդ վստահում է իր գաղտիքները, իսկ հետո նա, ում դու վստահել ես, շուռ է տալիս դրանք հենց քո դեմ:
Երբեմն, աշխարհի երեսին ամեն ինչ մոռանալով, մարդ վստահում է իր գաղտիքները, իսկ հետո նա, ում դու վստահել ես, շուռ է տալիս դրանք հենց քո դեմ:
0 коммент.:
Отправить комментарий