Խորանալով Ռոդենի աշխարհում հասկանում ես,որ իրական գլուխգործոցները կարող են ստեղծվել տնակներում,խավարի ու խոնավության մեջ:
Ռոդենը մեծ մարդ լինելուց զատ նաև մեծ գաղափար է,ապրելակերպ:Ապրելակերպ,որը չընդունվելով մարդկության մեծամասնության կողմից ստեղծել է հանճարներ,լեգենդներ:Սկզբում աշխատանք,հետո` ընտանիք....
Ռոդենը ամենամեծ ստորությամբ շահագործում է երեխայի մորը,իսկ օրեր հետո ամենամեծ հումանիստի պես պատկերում <<Կալեի քաղաքացիներին>>:Ռոդենը,որպես յուրօրինակ հերոս հաղթում է բոլորին,ովքեր կշտամբում են նրան ամեն ինչում բնականը տեսնելու համար:Ռոդենը,իր հայրենակիցներ Դ'Արկի և Նապոլեոնի պես,կարծես,ժողովրդի,բնության ծոցից թռած լինի:Նա պատկերում է Բալզակին` մերկ,Հյուգոյին` պառաված,Դանայուհուն` հեշտասեր:Նա դեմ է բոլոր հիմար կարծրատիպերին:Նրա համար օբյեկտիվությունը բարձր է նույնիսկ սեփական որդու հանդեպ ունեցած զգացմունքներից:Այս ամենով հանդերձ նա երբեք չի խաբում իր կանանց,երբեք չի ստում և երբեք ոչինչ ժամանակին չի հասցնում:Ռոդենը` ծայրահեղ խստապահանջ լինելով ինքն իր հանդեպ,կոտրում է <<Դժողքի դարպասների>>
քանդակված հազարավոր կերպարները,շատերը` հենց այնպես,ուղղակի որովհետև բնական չեն,մտածածին են:
-Եթե ուզում ես դիպչել քանդակին,ապա այն կենդանի է...Ռենուար
Իր ընկերոջ հենց այս միտքը բնութագրում է Ռոդեն մարդուն,քանդակագործին և Ռոդեն երևույթին:
Նրա կերպարները գեր են,ոչ մկանոտ և ոչ բարձրահասակ... դրանք կատարյալ են :
Խոր ծերությունում` անզոր այլևս աշխատել տեղափոխվում է գյուղ և ամուսնանում...
Նա մեռավ Քրիստոսի ահռելի արձանը կողքին,մեռավ նրան հավասար:Ինչպես դարեր հետո կասեն` Միքելանջելոն քանդակագործության հայր աստվածն է,Ռոդենը ... Քրիստոսը:
Հ.Գ Ռոդենի տապանաքարին գրված է` <<Մերկ ծնվել եմ,մերկ էլ կմեռնեմ >>
Դոն Քիշոտ
Աշոտ Թադևոսյան
Ռոդենի թանգարան` ցուցանմուշներ