Ահա մտքերիս սևեռուն հայացքն ուղղված դեպի քեզՈրպես թիրախի ,անձն իմ անպիտան,
Խոսքիս քարերով, ինչպես անընտել վայրի գազանի,
Անողորմաբար պիտի քարկոծեմ:
Թեկուզ դրանով չարժանանամ իսկ արդար կոչվելու,
Բայց,իմաստունի խոսքի համաձայն,
Ինքնակամորեն,ինչպես մի ոսոխ,
Պիտի ոգորեմ ինքս իմ անձի դեմ:
Եվ բոլոր գաղտնի հույզ ու մտքերն իմ
Խոստովանելով՝որպես կատարված չարագործություն,
Պիտի անսքող հրապարակեմ,
Սփռեմ քո առաջ,Աստված իմ և տեր:
Քանզի որքան շատ պարսավեմ ինքս ինձ ,
Այնքան ավելի պիտ արժանանամ
Աննվազելի քո ողորմության,
Ստանալով իմ անթիվ մեծամեծ պարտքերի դիմաց՝
Առավել առատ շնորհները քո :
Որքան ավելի ճարակված լինեմ
Անբժշկելի,ծանր ու անամոք վերք ու խոցերը
Դրա համեմատ՝այնքան առավել ու կրկնապատիկ
Բարձրյալ բժիշկիդ իմաստությունը ամենահնար
Ցուցադրելով պիտի հռչակվի....
Վիրավորվում եմ՝դեռ չդարմանած նախկին վերքերս,
Դեռ չհաշտեցրած ՝խռովում նորից:
Անիրավորեն դատի եմ դիմում
Եվ ինքս դատվում արդար ու իրավ.
Գրվում եմ,սակայն ջնջվում եմ իսկույն.
Նավարկում եմ,բայց շեղվում եմ գծից,
Սկսում եմ և չեմ հասնում վերջին:
Դեռ չամրապնդված՝խախտում եմ դարձյալ
Չլցված նորից մնում եմ թափուր,
Այստեղ մի փոքր կարգի եմ գալիս ,այնտեղ՝քայքայվում.
Դեռ չհավաքված ՝ցրվում եմ կրկին,
Հիմքը գցում եմ,բայց չեմ ավարտում:
Մեկը վաստակում՝սպառում եմ բյուր,
Գանձում ՝աննշան ,վատնում եմ անթիվ:
Ուրիշներին եմ խրատում,մինչդեռ ես ինքս եմ անփորձ.
Սովորում եմ միշտ ,սակայն ճշմարիտ
Գիտության հասու չեմ դառնում երբեք:
Մարած չարիքն եմ արծարծում նորից.
Հազիվ մի փոքր սիրտ առած՝դարձյալ լքվում եմ անհույս.
Լարվում եմ,սակայն հենց տեղն ու տեղը թուլանում կրկին:
Այս կարկատում եմ,այն պատառոտում
Եղինջը քաղում ,տնկում եմ տատասկ:
Հազիվ բարձրացած՝ցած եմ գլորվում.
Մտնում եմ բույնը՝որպես աղավնի,
Բայց դուրս եմ ելնում այնտեղից ագռավ.
Գալիս եմ ճերմակ,վերադառնում եմ լրիվ սևացած:
Քեզ դավանող եմ համարում ինքս ինձ.
Սակայն նվիրվում եմ ինձ սպանողին.
Հազիվ հանդիպած թիկունք եմ դարձնում:
Հիշիր,Տեր գթած և արդարասեր,Աստված ճշմարիտ,
Ու մի մոռացիր,որ իր բնությամբ
Սխալական է մարդը մշտապես,
Եվ դու ես միայն օտար խավերի ու մոլորության.
Զննիր ինձ դարձյալ,տես ալեխռով արյան հորձանքն իմ,
Որ ծավալվում է երակներիս մեջ ամեն ուղղությամբ.
Մոտեցիր միայն ինձ որպես բժիշկ.
Չ՞է որ ես մարդ եմ,ով անգոյատես,
Որ ստեղծված է,քո վկայությամբ,թերի ,խակամիտ:
Եվ որպես մի մարդ,երկրածին մարմին ու մահկանացու,
Ես էլ չեմ կարող մնացած լինել
Անսխալական,անգայթ,անխոտոր.
Ուստի ավելի ճիշտ է ընդունել ինձ էլ մեղապարտ,
Քան սուտ համարել ասածները քո.
Քանզի ,արդարև,հայտնի է և քեզ,
Որ արարածը չար է էությամբ,
Որ բնածին է չարությունը մեր,
Եվ անփոփոխ են խորհուրդները մեր հավիտենապես,
Ըստ իմաստունի կանխասացության:
Հիշիր,Տեր գթած և արդարասեր,Աստված ճշմարիտ,
Ու մի մոռացիր,որ իր բնությամբ
Սխալական է մարդը մշտապես,
Եվ դու ես միայն օտար խավերի ու մոլորության.
Զննիր ինձ դարձյալ,տես ալեխռով արյան հորձանքն իմ,
Որ ծավալվում է երակներիս մեջ ամեն ուղղությամբ.
Մոտեցիր միայն ինձ որպես բժիշկ.
Չ՞է որ ես մարդ եմ,ով անգոյատես,
Որ ստեղծված է,քո վկայությամբ,թերի ,խակամիտ:
Եվ որպես մի մարդ,երկրածին մարմին ու մահկանացու,
Ես էլ չեմ կարող մնացած լինել
Անսխալական,անգայթ,անխոտոր.
Ուստի ավելի ճիշտ է ընդունել ինձ էլ մեղապարտ,
Քան սուտ համարել ասածները քո.
Քանզի ,արդարև,հայտնի է և քեզ,
Որ արարածը չար է էությամբ,
Որ բնածին է չարությունը մեր,
Եվ անփոփոխ են խորհուրդները մեր հավիտենապես,
Ըստ իմաստունի կանխասացության:
0 коммент.:
Отправить комментарий