Մշակույթ,Աֆորիզմներ և պատմական իրադարձություններ ամեն ինչ այստեղ` Armculture.blogspot.com

пятница, 14 июня 2013 г.

Չարենցը` Արմենուհի Տիգրանյանին` մաս 3

22:38 Posted by Unknown No comments
Մրսած մի եղեգի նման
Կարոտս անսկիզբ ու անծայր
Տխուր դողդողում է հիմա,
Երգում է միայն քեզ համար:
Երգում է անըսփոփ ու տխուր
Կարոտս - անմայր մի մանուկ -
Իմ երգը - աչքերիդ պես խոր
Ու թույլ ձեռքերիդ պես անօգ:
Բայց դու կարոտիս հանդեպ
Ինչո՞ւ ես լռել, շվարել,
Ինչո՞ւ է լռությունը անդեմ
Շարել իր պատնեշները քարե:
Երգի՜ր, զրընգա՜, զնգա՜,
Նետի՛ր երգիդ վանկը հետին
Անփույթ ժպիտի պես մանկան-
Քո թույլ, հոգնաբեկ պոետին:
Մենակ ես ընկել եմ ճամփա,
Ուսիս` հոգնությունը իմ ծեր,
Նետի՛ր արևի մի փայլ
Դեպի իմ խավարը անծիր... Ես այլ աշխարհից եմ եկել,
Ուրիշ է իմ կարոտը անբառ:
Չկա փրկության մի երկիր,
Չկա փրկության ճանապարհ:
Մարդիկ - ես սիրում եմ նրանց -
Բայց այլ է կարոտը իմ անհուն.
Այս գորշ աշխարհի վրա
Կարող ես սփոփել - միայն դո՜ւ:

Միայն դո՜ւ կարող ես հասկանալ
Հոգուս տխրությունը անել,
Ուզում եմ ցնդել, վերանալ, -
Ուզում եմ միշտ քե՜զ հետ լինել:
Ուզում եմ հավիտյան շնչել
Անուշ թովչությունը դեմքիդ -
Խմել քո երգերը հնչեղ
Ու կորչել քո երգում վճիտ...


Գիտե՞ս, որ գլխարկիդ համար
Ու լենտի համար գլխարկիդ
Կարող եմ ես զոհվել հիմա -
Գլխարկդ կարող է ինձ փրկել:
Գիտես, որ երգից ավելի
Ու փառքից ավելի - այս սին
Կյանքում կարող է հմայել
Գլխարկդ, գլխարկիդ փոշին:
Թավիշ գլխարկիդ համար
Եվ լենտի համար մոխրագույն
Կարող եմ ես զոհվել հիմա -
Միայն թե հասկացիր այդ դու:
Ես ինչպես քեզ ասեմ հիմա,
Որ դու իմ կարոտը հասկանաս,
Դու - լույս, լուսեղեն - քամի,
Դու այլ փրկության երազ:
Եվ ես, պոետ մի անտուն,
Կյանքում, օրերի միգում
Փնտրում եմ մի վերջին խնդում,
Որ կարող ես ինձ տալ միայն դո՜ւ: 


Անհայտ հեռուներից եկած`
Մենակ, անընկեր, անտուն`
Վառված քո անուշ կրակից`
Գնում եմ ես հիմա հեռու,
Գնում եմ երգելով, զնգալով,
Սրտիս մեջ` քո դեմքը լուսե.
Զգում եմ՝ խնդություն է գալու
Մի նոր երազանք ու սեր:
Ուզում եմ չլինել, ցնդել,
Փռվել աշխարհովը մեկ -
Դու սիրտս հրկիզել ես արդեն,
Քեզ չեմ մոռանա ես երբե՜ք:


Քո դեմքը, թովչությունը դեմքիդ,

Աչքերիդ լուսությունը անհուն -
Ինչպե՞ս, ի՞նչ խոսքերով երգեմ,
Դու` ծափ, արբեցում, խնդում:
Դու - վառ ծիծաղի մի հնչյուն
Դեպի իմ տխրությունը նետած,
Հոգիս՝ տրփակեզ մի գնչու
Երգում է` խենթացել է բախտից:

Արի՜, ծա՜փ զարկիր, հոգիս
Մատներիդ կարկաչում թող զնգա -
Ինչքան ինձ քո բանտում փակես -
Հոգիս սիրելու է քեզ այնքան: 

0 коммент.:

Отправить комментарий