Աստված մտածում է մեզ համար, բայց չի մտածում մեր փոխարեն: Իսկ ի՞նչ է մտածում մարմարը, երբ քանդակագործը նրանից գլուխգործոց է կերտում: Նա մտածում է. «Ինձ հարվածում են, փշրում են, ինձ անարգանքի են ենթարկում, ես կործանվում եմ»: Բայց մարմարը հիմար է: Կյանքը քանդակում է ինձ, նա ինձնից գլուխգործոց է ստեղծում: Ու ես պետք է դիմանամ բոլոր հարվածներին, եթե նույնիսկ չեմ հասկանում նրանց: Պիտի ամուր լինեմ: Պիտի հանգստորեն ընդունեմ ամեն բան, օգնեմ նրանց, համագործակցեմ նրանց հետ, որպեսզի կարողանան ավարտել իրենց գործը: Կամքը կարող է նույնիսկ մեր ձեռքի ափի գծերն ուղղել…
Արթնացման պահերին մեր ներսում խորհում է կենդանին, բույսը: Միտքը նախաստեղծ է՝ ոնչով չգունազարդված: Մենք տեսնում ենք ահավոր աշխարհը, քանի որ տեսնում ենք այն, ինչ կա: Փոքր-ինչ անց գիտակցությունը աղբով է խցանում մեր հայացքն իր հնարանքներով: Նա մատուցում է փոքրիկ զարդեր, խաղալիքներ, որ մարդը պատրաստում է, որպեսզի քողարկի դատարկությունը: Եվ մեզ այնպես է թվում, թե ահա հիմա մենք ճիշտ ենք տեսնում: Ի՞նչ գիտենք մենք: Ի՞նչ ենք ասում: Մենք նստել ենք գերբնականի հենց պարանոցին: Մենք աստվածների հետ պահմտոցի ենք խաղում: Մենք ոչինչ չգիտենք: Ոչինչ: Ոչինչ…
0 коммент.:
Отправить комментарий