… Եթե մարդ գոռոզանում է, իրեն համարում անթերի, երևակայում է, թե ինքը բավարար չափով ամեն տեսակի արժեքավոր հատկություններ ունի, արտասովոր տաղանդավոր է, ապա նա դադարում է նորը տեսնելուց, չի նկատում իր սխալները: Այդպիսի մարդն իր առաջշարժման մեջ կանգ է առնում, նաև ականջները, աչքերը, գլուխը կորցնում են որևէ բանի արձագանքելու ընդունակությունը: Նա չի ցանկանում լսել ուրիշների քննադատությունը, չի ցանկանում շիտակ նայել իր պակասություններին և սխալներին, չի ձգտում հաղթահարել և ուղղել դրանք: Այդ պատճառով պակասություններն ու սխալները օրեցօր բազմանում են: Եթե նա չգիտակցի այդ, ապա վերջին հաշվով անխուսափելիորեն կգլորվի դեպի աղետ: Այդպիսի մեծամիտ ու ինքնագոհ մարդը նման է կանգնած ջրից առաջացած ճահճի, որտեղ ոչ մի կաթիլ թարմ ջուր չի թափվում: Այդպիսի ջուրն, անշուշտ, օրըստօրե ավելի գարշահոտ կդառնա:
Մեծամիտ ու ինքնագոհ մարդը կույր ու խուլ է. նրա գլուխը պտտվում է: Նա անսահմանորեն հրապուրված է ինքն իրենով, այդ պատճառով կորցնում է իր ընդունակությունը` որոշելու` ով է արդար, ով է մեղավոր. կորցնում է զգոնությունը: Այդ ժամանակ էլ նա ընկնում է անհարմար դրության մեջ. հասնում է այնտեղ, երբ գլորվում է կեղտոտ ճահիճը:
…Եթե մարդն իսկապես համեստ է, ինքնաքննադատաբար է գնահատում իր աշխատանքը, ապա նա ամեն մի գործում կանգ չի առնի ձեռք բերածի վրա, այլ կձգտի այն ավելի ու ավելի բարելավել: Նա անպայման շրջահայաց և ուշադիր կլինի: Այդպիսի մարդը չի սիրում կեղծ փառքը, չի հանդուրժում գովասանքը, հաջողություններից նրա գլուխը չի պտտվում:
Պատմական փորձը ցույց է տալիս, որ մեծամասնությունը և ինքնագոհությունը կարող են միայն հանգեցնել իրադրության սուբյեկտիվ սխալ գնահատության, որին անխուսափելիորեն հաջորդելու է սխալ գործողություն՝ ընդհուպ պետական գործին վնաս պատճառելը:
…Ուզածդ պոզիտիվ հասարակական շարժում առանց ժողովրդական զանգվածների պաշտպանության չի կարող հաջող ընթանալ: Ում կողմը լինեն ժողովրդական մասսաները, պարտադիր նրա կողմն էլ կլինի հաղթանակը: Այնտեղ, որտեղ ժողովրդական զանգվածները երես են դարձրել շարժումից, այնտեղ անխուսափելիորեն պարտություն կլինի:
Այստեղ կարևոր դերը պատկանում է ղեկավարներին: Եթե հեղափոխական շարժման ղեկավարները համեստ են, մշտապես կապված են ժողովրդի հետ, հոգում են նրա շահերի մասին, ունկնդրում են նրանց ձայնին, այդ ժամանակ ժողովրդական զանգվածները կգնան նրանց ետևից, այդ ժամանակ հեղափոխության գործը կարելի է հասցնել հաղթանակի: Եվ ընդհակառակը, եթե հեղափոխական շարժման ղեկավարները անչափ գոռոզացել են, փքվել են, եթե նրանց ականջները չեն լսում ժողովրդի ձայնը և սրտերը չեն անհանգստանում ժողովրդի շահերի համար, ապա այդպիսի մարդիկ կարող են վերջիվերջո ձանձրացնել ժողովրդական զանգվածներին և նույնիսկ ժողովրդի ատելությունն առաջ բերել: Այդ դեպքում նրանք որոշակիորեն թաղում են գործը, ինչպես թաղում են իրենք իրենց:
Մեծամիտ ու ինքնագոհ մարդը կույր ու խուլ է. նրա գլուխը պտտվում է: Նա անսահմանորեն հրապուրված է ինքն իրենով, այդ պատճառով կորցնում է իր ընդունակությունը` որոշելու` ով է արդար, ով է մեղավոր. կորցնում է զգոնությունը: Այդ ժամանակ էլ նա ընկնում է անհարմար դրության մեջ. հասնում է այնտեղ, երբ գլորվում է կեղտոտ ճահիճը:
…Եթե մարդն իսկապես համեստ է, ինքնաքննադատաբար է գնահատում իր աշխատանքը, ապա նա ամեն մի գործում կանգ չի առնի ձեռք բերածի վրա, այլ կձգտի այն ավելի ու ավելի բարելավել: Նա անպայման շրջահայաց և ուշադիր կլինի: Այդպիսի մարդը չի սիրում կեղծ փառքը, չի հանդուրժում գովասանքը, հաջողություններից նրա գլուխը չի պտտվում:
Պատմական փորձը ցույց է տալիս, որ մեծամասնությունը և ինքնագոհությունը կարող են միայն հանգեցնել իրադրության սուբյեկտիվ սխալ գնահատության, որին անխուսափելիորեն հաջորդելու է սխալ գործողություն՝ ընդհուպ պետական գործին վնաս պատճառելը:
…Ուզածդ պոզիտիվ հասարակական շարժում առանց ժողովրդական զանգվածների պաշտպանության չի կարող հաջող ընթանալ: Ում կողմը լինեն ժողովրդական մասսաները, պարտադիր նրա կողմն էլ կլինի հաղթանակը: Այնտեղ, որտեղ ժողովրդական զանգվածները երես են դարձրել շարժումից, այնտեղ անխուսափելիորեն պարտություն կլինի:
Այստեղ կարևոր դերը պատկանում է ղեկավարներին: Եթե հեղափոխական շարժման ղեկավարները համեստ են, մշտապես կապված են ժողովրդի հետ, հոգում են նրա շահերի մասին, ունկնդրում են նրանց ձայնին, այդ ժամանակ ժողովրդական զանգվածները կգնան նրանց ետևից, այդ ժամանակ հեղափոխության գործը կարելի է հասցնել հաղթանակի: Եվ ընդհակառակը, եթե հեղափոխական շարժման ղեկավարները անչափ գոռոզացել են, փքվել են, եթե նրանց ականջները չեն լսում ժողովրդի ձայնը և սրտերը չեն անհանգստանում ժողովրդի շահերի համար, ապա այդպիսի մարդիկ կարող են վերջիվերջո ձանձրացնել ժողովրդական զանգվածներին և նույնիսկ ժողովրդի ատելությունն առաջ բերել: Այդ դեպքում նրանք որոշակիորեն թաղում են գործը, ինչպես թաղում են իրենք իրենց:
0 коммент.:
Отправить комментарий