пятница, 31 мая 2013 г.
Պաոլո Կոելիո
Ավստրալիական լեգենդներից մեկում մի քուրմ քայլում էր իր երեք քույրերի հետ և հանդիպեց այն ժամանակների ամենահայտնի ռազմիկին.
- Ուզում եմ ամուսնանալ այս գեղեցիկ աղջիկներից մեկի հետ,- ասաց ռազմիկը:
- Եթե նրանցից մեկն ամուսնանա, մյուս երկուսը կտառապեն,- ասաց քուրմը,- ես փնտրում եմ մի այնպիսի ցեղ, որը կթույլատրի տղամարդուն միանգամից երեք կին ունենալ:
Տարիների ընթացքում նրանք շրջեցին ավստրալական ողջ մայրցամաքը:
- Համենայնդեպս, գոնե մեզնից մեկը կարող էր երջանիկ լինել,- ասաց քույրերից մեկն այն ժամանակ, երբ արդեն ծերացել էին և քայլել չէին կարողանում:
- Ես սխալ էի,- ասաց քուրմը,- բայց այժմ շատ ուշ է:
Եվ նա երեք քույրերին դարձրեց քարաժայռեր, որպեսզի բոլոր անցորդները հիշեն.
եթե մեկը երջանիկ է, չի նշանակում, որ մյուսները պետք է դժբախտ լինեն:
- Եթե նրանցից մեկն ամուսնանա, մյուս երկուսը կտառապեն,- ասաց քուրմը,- ես փնտրում եմ մի այնպիսի ցեղ, որը կթույլատրի տղամարդուն միանգամից երեք կին ունենալ:
Տարիների ընթացքում նրանք շրջեցին ավստրալական ողջ մայրցամաքը:
- Համենայնդեպս, գոնե մեզնից մեկը կարող էր երջանիկ լինել,- ասաց քույրերից մեկն այն ժամանակ, երբ արդեն ծերացել էին և քայլել չէին կարողանում:
- Ես սխալ էի,- ասաց քուրմը,- բայց այժմ շատ ուշ է:
Եվ նա երեք քույրերին դարձրեց քարաժայռեր, որպեսզի բոլոր անցորդները հիշեն.
եթե մեկը երջանիկ է, չի նշանակում, որ մյուսները պետք է դժբախտ լինեն:
Անտոն Չեխով մաս 2` մտքեր
Հայ Հանճարներ` Մհեր Մկրտչյան
Դերասանը պիտի կարողանա ամեն ինչ խաղալ։
Դերասանր ներկայացնում է մարդուն, իսկ մարդու էության մեջ և լաց կա, և՛ ծիծաղ, և՛ հումոր։
Մարդը կարող է հումոր չունենալ, բայց դա էլ էհումորի նյութ։
Կյանքն ամեն րոպե, ամեն վայրկյան թատրոն է։
Տաղանդավոր մարդր չարիք է, որովհետև շրջապատում միջակություն է, քեզ չեն հավատում։
Մեր կինոյի վատն էլ այն է, որ հեչ թատրոն չի։
Ես չեմ կարող կիսատոնի վրա ճիշտ լինել։ Կիսատ բաներ չեմ սիրում։
Սիրում եմ համեստ մարդկանց, բայց չեմ սիրում համեստ Աընդունակությունների տեր մարդկանց։
Կյանքր, բնությունն ու մարդն է իմ թեման, իմ աղբյուրր ստեղծագործական, և ես պիտի խտացնելով, նրան գեղարվեստական կերպար տալով՝ վերցնեմ և վերադարձնեմ ժողովրդին։
Մեր աշխատանքը գործ ունի բնության հետ, մարդկանց հույզերի հետ, և այն մի կախարդական աշխարհ է՝ անհասկանալի, տիեզերքի պես անվերծանելի։
Դերասանական արվեստի ամենամեծ գործիքր աչքերն են, աչքերր։
Դերասանր ներկայացնում է մարդուն, իսկ մարդու էության մեջ և լաց կա, և՛ ծիծաղ, և՛ հումոր։
Մարդը կարող է հումոր չունենալ, բայց դա էլ էհումորի նյութ։
Կյանքն ամեն րոպե, ամեն վայրկյան թատրոն է։
Տաղանդավոր մարդր չարիք է, որովհետև շրջապատում միջակություն է, քեզ չեն հավատում։
Մեր կինոյի վատն էլ այն է, որ հեչ թատրոն չի։
Ես չեմ կարող կիսատոնի վրա ճիշտ լինել։ Կիսատ բաներ չեմ սիրում։
Սիրում եմ համեստ մարդկանց, բայց չեմ սիրում համեստ Աընդունակությունների տեր մարդկանց։
Կյանքր, բնությունն ու մարդն է իմ թեման, իմ աղբյուրր ստեղծագործական, և ես պիտի խտացնելով, նրան գեղարվեստական կերպար տալով՝ վերցնեմ և վերադարձնեմ ժողովրդին։
Մեր աշխատանքը գործ ունի բնության հետ, մարդկանց հույզերի հետ, և այն մի կախարդական աշխարհ է՝ անհասկանալի, տիեզերքի պես անվերծանելի։
Դերասանական արվեստի ամենամեծ գործիքր աչքերն են, աչքերր։
Ես միշտ զարմանում եմ, թե այդ ի՞նչ ուժ է, որ այստեղից գնում ու ջուր է առաջանում մարդու աչքերում: Այ քեզ բան: Ես երբեք չեմ ցանկացել դերասան դառնալ: Բայց տոտիկ-տոտիկ անելով իմ սուրբ ժամը եկավ, բերեց թատրոն, և ես չհասցրեցի մանկություն ունենալ: Թատրոնն աղոթելու տեղ է, թատրոնն Աստծո հետ խոսելու ձև է… Յուրաքանչյուր դերիս մեջ մխրճվում էի, ապրում, և ապրածս դեմքիս վրա ի ցույց դնում…
Ինձ հետ ապշելու բաներ են կատարվել, շուրջս լիքը չուզողներ եմ ունեցել: Մի անգամ, երբ «Եզովպոս»-ում խաղում էի Վաղարշյանի հետ, մարդիկ եմ տեսել, որ բեմի հետևից ասում էին` չի ստացվի, չի՛ ստացվի, չի՛ ստացվի: Էս իմ լեգենդն է, ոչ մեկի հետ դա չի եղել: Ես նույնիսկ կարող եմ եզրակացնել, թե ինչումն է բանը, որ իմ համբերությունը չի հատնում, որ իմ հումորը չի կորչում… Չի կորչում… Դա ինձ միշտ փրկել է… Ինձ ձեզնից միայն ծափեր են պետք, այնքան, մինչև ափերդ թմրի:
Գիտեմ, որ մարդիկ ինձ սիրում են: Բայց դա նրանից է, որ ես էլ իրենց եմ շատ սիրում, բոլորին` մեկ առ մեկ: Լիաթոք ծիծաղ եմ ցանկանում ձեզ, լուսավոր ժպիտ և մեծ նվիրվածություն` դեպի թատրոնը, կինոն, դեպի արվեստը: Հայրենիքի զգացողությունը պահեք ձեր մեջ, ինչպես սերն եք պահում ձեր սրտում, հոգով ու սրտով կապված մնացեք հող ու ջրին, հոգևոր հարստությանը, ծննդավայրին:
Միշտ մտածել եմ, որ մեռնեմ` դրոշակ կդառնամ, անկուսակցական դրոշակ, որը վարակված է բոլորի ու ամեն ինչի հանդեպ սիրով, որը օդի հետ շփվելիս մաշվում է, մանանա դառնում ու եթերից ցողում մարդկանց:
Ինձ հետ ապշելու բաներ են կատարվել, շուրջս լիքը չուզողներ եմ ունեցել: Մի անգամ, երբ «Եզովպոս»-ում խաղում էի Վաղարշյանի հետ, մարդիկ եմ տեսել, որ բեմի հետևից ասում էին` չի ստացվի, չի՛ ստացվի, չի՛ ստացվի: Էս իմ լեգենդն է, ոչ մեկի հետ դա չի եղել: Ես նույնիսկ կարող եմ եզրակացնել, թե ինչումն է բանը, որ իմ համբերությունը չի հատնում, որ իմ հումորը չի կորչում… Չի կորչում… Դա ինձ միշտ փրկել է… Ինձ ձեզնից միայն ծափեր են պետք, այնքան, մինչև ափերդ թմրի:
Գիտեմ, որ մարդիկ ինձ սիրում են: Բայց դա նրանից է, որ ես էլ իրենց եմ շատ սիրում, բոլորին` մեկ առ մեկ: Լիաթոք ծիծաղ եմ ցանկանում ձեզ, լուսավոր ժպիտ և մեծ նվիրվածություն` դեպի թատրոնը, կինոն, դեպի արվեստը: Հայրենիքի զգացողությունը պահեք ձեր մեջ, ինչպես սերն եք պահում ձեր սրտում, հոգով ու սրտով կապված մնացեք հող ու ջրին, հոգևոր հարստությանը, ծննդավայրին:
Միշտ մտածել եմ, որ մեռնեմ` դրոշակ կդառնամ, անկուսակցական դրոշակ, որը վարակված է բոլորի ու ամեն ինչի հանդեպ սիրով, որը օդի հետ շփվելիս մաշվում է, մանանա դառնում ու եթերից ցողում մարդկանց:
Էռնեստո Չե Գևարայի հրաժեշտի նամակը երեխաներին
Թանկագին Հիլդիտա, Կամիլիյո, Սելիյա և Էռնեստո,
Եթե դուք մի օր կարդաք այս նամակը, կնշանակի, որ ես այլևս ողջ չեմ: Դուք դժվարությամբ կհիշեք ինձ, իսկ ձեզնից ամենափոքրը հնարավոր է մոռացած լինի ընդհանրապես:
Ձեր հայրը մի մարդ էր, ով գործում էր այնպես, ինչպես ամենաճիշտն էր գտնում, և ամբողջովին հավատարիմ էր իր համոզմունքներին: Մեծացեք որպես լավ հեղափոխականներ: Ձեռք բերեք բնական գիտելիքներ, ինչը ձեզ իշխանություն կտա բնության նկատմամբ: Հիշեք, որ ամենից կարևորը հեղափոխությունն է, և որ մեզանից յուրաքանչյուրը առանձին վերցրած ոչինչ չարժե:
Ամեն ինչից առաջ աշխարհում որևէ տեղ որևէ մեկի նկատմամբ կատարված անարդարության նկատմամբ եղեք զգացմունքային ձեր հոգու ամենանվիրական խորքում:
Ամբողջովին Ձեր, իմ երեխաներ, հույս ունեմ նորից ձեզ տեսնել:
Մեծ, ամուր համբույր հայրիկից:
четверг, 30 мая 2013 г.
Թումանյանի նամակը Անդրանիկին
Սիրելի Անդրանիկ
Ահավոր մոմենտի առջև ամեն մարդ պետք է ընդհանուր սեղանին բերի ինչ որ ունի և կարող է՝ թե վերահաս վտանգը կանխելու և թե բաղձալի հաղթությանը հասնելու համար։
Ես չորս տղա ունեմ, չորսն ել երկրի կառավարության, Ազգային խորհրդի և քո տրամադրության տակ են, իսկ չորս աղջիկս էլ պատրաստակամ գնում են թիկունքի աշխատանքերին՝ ինչի որ ընդունակ կլինեն։ Ես էլ, անշուշտ, սրանցից թանկ ոչինչ չունեմ, հետևաբար ոչինչ չեմ խնայի, միայն թե կարողանանք բոլոր ազնիվ ժողովուրդների և ազատասեր հոգիների հետ միասին ետ մղել վերահաս վտանգը և պաշտպանել ամենքիս սրբազան իրավունքներն ու ազատությունները։ Ես անսասան հավատում եմ Քո՝ շատ փոթորիների մեջ ձեռք բերած փորձությանը, վառ հայրենասիրությանն ու ազատասիրությանը, այլև բնական մարդասիրությանը ու զինվորական բարձր տաղանդին, և պատրաստ եմ եմ գալու, երբ և ուր կկոչի Քո եղբայրական ձայնը։
Համբուրում եմ հերոսական
միշտ Քո Հովհաննես Թումանյան
Հ.Գ. Սրա հետ միասին, որովհետև ես են կարծիքին եմ, որ ամեն Հայ այժմ պետք է ՝ իրեն դնի կամավոր տուրքի տակ, պարտավորվում եմ ամսական հարյուր ռուբլի տալ էս նպատակով մեր ընդհանուր գանձարանին
Սոս Սարգսյանը և Ալբերտ Մկրտչյանը մեծն Մհեր Մկրտչյանի մասին
... Արդեն աշխատում էինք թատրոնում, բայց դեռ ուսանող էինք: Ես Ստեփանավանից եկա, դու՝ Լենինականից: Երկու գավառացի երիտասարդ մայրաքաղաքում: Ամեն ներկայացման մասնակցելու համար ստանում էինք տասը ռուբլի: Մի օր երկուսով ունեինք ընդամենը մի ռուբլի, հիմիկվա տասը կոպեկը: Քաղցած էինք, որոշեցինք մի բաժակ արևածաղիկ առնել, որ ուտելու պատրանքը երկարի: Թատրոնի այգում հեծնեցինք նստարանին՝ թղթե փոքրիկ տոպրակը դրինք մեջտեղ: Հիշո՞ւմ ես ինչից էինք խոսում, Ֆրունզ: Իհարկե հիշում ես՝ թատրոնից, Ստանիսլավկուց, մեր դերասաններից, զրուցում էինք՝ աշխարհը մոռացած, քաղցը մոռացած, թատրոնով զմայլված ու հմայված... Թատրոն, դերասանություն, թատրոն, թատրոն... Խոսելը մեր արևածաղիկ չրթելը երկարացնում էր, և դա կարծեմ մեր կարծեմ մեր կախարդական օրերից էր...
Նոր թատրոն ես սարքում: Ամեն անգամ հիշելիս ժպտում եմ: Տնաշեն, ոտից գլուխ թատրոն ես, թատրոնը քո հոգում սարքած պրծած է, էդ ի՞նչ ես տանջվում: Բա դու ափսո՞ս չես, մեխ ու տախտակով զբաղվես: Աստված քեզ ազատ է ստեղծել: Դու անսանձ ու անթամբ ձի հեծնող, քո արվեստը կաղապար չունեցող, ինքդ քեզ ինչո՞ւ ես կապանում: Թող ծառա լինի ձիդ, խրխնջա զրնգուն... մրցանակներ շահես ազգիդ համար...Ուրիշի գործով թող ուրիշը զբաղվի, բարձունքներին սովո՛ր մարդ...
ՍՈՍ ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հայրս չէր սիրում Ֆրունզին, չէր սիրում, որ Ֆրունզը դերասան է դառնալու: Եվ ոչ միայն հայրս, այլև հորս ընկերները ծիծաղում էին, որ Մուշեղի տղան պետք է դերասան դառնա: Շատ դժվար էր նրա համար տեսնել այդ: Միշտ ասում էր. «Դերասան ես, հա՞, կապիկություն կենես, հա՞»: Ու նյարդայնանում էր. շատ էր ուզում, որ Ֆրունզիկը նկարիչ դառնար:
...Դեռ Լենինականում (Գյումրի) մի ներկայացման ժամանակ հանկարծ լռության մեջ տեսա, որ հայրս գնում է դեպի բեմ: Վախեցած նայում էի, ինձ թվաց` պիտի բարձրանա բեմ և սկսի Մհերին ծեծել: Գնաց, կանգնեց շատ մոտ, երկար նայեց Մհերին: Զգում էի, որ Մհերը շփոթված, վախեցած շարունակում էր խաղալ:
Երեկոյան հայրս ուշ եկավ տուն: Մհերը պառկած էր: Ոտքերից վերմակը քաշեց և ասաց.«Ֆրունզ ջան, ապրիս, կուզեմ այս գիշեր ոտքերիդ տակ պառկիմ, քնիմ»:
Ալբերտ Մկրտչյան
ՍՈՍ ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հայրս չէր սիրում Ֆրունզին, չէր սիրում, որ Ֆրունզը դերասան է դառնալու: Եվ ոչ միայն հայրս, այլև հորս ընկերները ծիծաղում էին, որ Մուշեղի տղան պետք է դերասան դառնա: Շատ դժվար էր նրա համար տեսնել այդ: Միշտ ասում էր. «Դերասան ես, հա՞, կապիկություն կենես, հա՞»: Ու նյարդայնանում էր. շատ էր ուզում, որ Ֆրունզիկը նկարիչ դառնար:
...Դեռ Լենինականում (Գյումրի) մի ներկայացման ժամանակ հանկարծ լռության մեջ տեսա, որ հայրս գնում է դեպի բեմ: Վախեցած նայում էի, ինձ թվաց` պիտի բարձրանա բեմ և սկսի Մհերին ծեծել: Գնաց, կանգնեց շատ մոտ, երկար նայեց Մհերին: Զգում էի, որ Մհերը շփոթված, վախեցած շարունակում էր խաղալ:
Երեկոյան հայրս ուշ եկավ տուն: Մհերը պառկած էր: Ոտքերից վերմակը քաշեց և ասաց.«Ֆրունզ ջան, ապրիս, կուզեմ այս գիշեր ոտքերիդ տակ պառկիմ, քնիմ»:
Ալբերտ Մկրտչյան
Ռոբերտ դե Նիրո` հանճարեղ դերասանի մտքերից
3. Կյանքը հազվադեպ է քեզ ամբողջովին փոխում, սակայն այն քեզ միշտ փոխում է մանրուքների մեջ: Օրինակ՝ նախկինում` մանկության տարիներին, ես քաղցր էի սիրում, իսկ հիմա ես այն ուտում եմ միայն այն ժամանակ, երբ հայտնվում եմ ռեստորանում: Դե ինչ արած, մտածում եմ, եթե ես հայտնվել եմ այստեղ, թող քաղցր լինի:
4. Քանի դեռ դուք չեք փորձում որևէ բան անել, դուք ոչինչ չեք հասկանալու: Ահա թե ինչ եմ ասում ես իմ երեխաներին:
5. Ցանկացած դեպրեսիա պետք է դիմավորել ժպիտով: Դեպրեսիան կմտածի, որ դուք հիմար եք, և կփախչի ձեզանից:
6. Ինձ դուր է գալիս, երբ խորհուրդներ տալիս են երեխաները: Ո’չ, ես ոչ միշտ չեմ համաձայնվում նրանց հետ: Ինձ ուղղակի դուր է գալիս այդ իրավիճակը:7. Ես հաճախ եմ մեկնում Լոնդոն, Փարիզ, Հռոմ: Բայց անընդհատ կրկնում եմ, որ չկա Նյու Յորքից ավելի չքնաղ և հետաքրքիր քաղաք:
8. Լսումների գնացող դերասաններին ես միշտ աում եմ. «Այնքան էլ կարևոր չէ, թե դուք կստանա՞ք այդ դերը, թե՞ ոչ` գլխավորը, որ ձեզ նկատեն»:
9. Ես երբեք չեմ սիրել Լոս Անջելեսը: Դա միակ քաղաքն է, որտեղ ես համաձայնվում եմ գնալ միայն այն բանից հետո, երբ ինձ կվճարեն:
10. Շատ վաղուց` դեռ մանկության տարիներին, երբ ես թատերական դպրոց էի գնում, տնօրենը մի անգամ հարցրեց ինձ. «Եվ ինչո՞ւ ես դու որոշել դերասան դառալ»: Ես անկեղծորեն չգիտեի, թե ինչ պատասախանել և ուստի ոչինչ չասացի: Եվ այդժամ նա ասաց. «Որպեսզի ինքնարտահայտվես, ապուշ»: Եվ ես գլխով արեցի. «Այո’, իհարկե, այդպես էլ կա»:
11. Տաղանդը առաջին հերթին ճիշտ ընտրություն կատարելու ունակությունն է:
12. Իմ աշխատանքի մեջ ես ամենաշատը գնահատում եմ ուրիշների կյանքով ապրելու և դրա համար երբեք չվճարելու հնարավորությունը:
13. Եթե աթոռը լավն է, դու շատ ժամանակ չես ծախսի, որ նրանում տեղավորվես:
14. Նիհարելն ավելի հեշտ է, քան երիտասարդանալը, սակայն դա էլ լիովին հնարավոր է:15. Մարդիկ տարբեր են լինում` մինչ մի մասը մտածում է, թե ինչպես իրապես ինչ-որ յուրահատուկ բան ստեղծի, մյուս մասը մտածում է, թե ինչպես դրանից առավելագույն օգուտ քաղի:
16. Ինձ թվում է, որ մարդը ոչ միայն փոխել է երկրագնդի կլիման, այլ նաև ինչ-որ բան է արել ժամանակի հետ: Դուք չե՞ք նկատել: Այժմ տասը տարին անցնում է այնպես, ինչպես նախկինում երեք տարին:
17. Երբեմն ես նախանձում եմ դիակներին: Նրանք ավելի շատ ազատ ժամանակ ունեն, քան մենք:
18. Նա, ով ռիսկի չի դիմում, նա երբեք իր կոչումը չի կարող իմանալ:
19. Միշտ եղեք հավատարիմ ձեր աշխատանքին: Անկախ նրանից դուք կհասնեք մեծ հաջողությունների ձեր ասպարեզում, թե ոչ, եղեք ազնիվ ձեր ընտրած մասնագիտության հանդեպ:
20. Ծերության հետ միշտ գալիս է զգուշությունը` ահա, թե ինչ եմ ես նկատել:
Իտալո Կալվինո` Խիղճը
Բոլորը նրան շատ-շատ գովեցին: Լուիջին գնաց այնտեղ, ուր հրացաններ էին բաժանում: Դրանցից մեկը վերցնելով, ասաց.
-Հիմա գնամ ու սպանեմ Ալբերտոյին:
- Ալբերտոն ո՞վ է, -հարցրին նրան:
-Թշնամի է, -պատասխանեց նա, -իմ թշնամին:
Նրան հասկացրին, թե նա պետք է սպանի որոշակի թշնամիների, և ոչ թե նրան, ում ինքն է ուզում:
-Ի՞նչ է, -ասաց Լուիջին, -ինձ անգետի տեղ եք դրե՞լ: Այդ Ալբերտոն հենց որոշակի թշնամի է, այդ երկրից: Երբ իմացա, որ պատերազմում եք նրանց դեմ, մտածեցի՝ ե՛ս էլ եմ գնամ, այդպիսով կկարողանամ սպանել Ալբերտոյին: Դրա համար էլ եկել եմ: Ալբերտոյին ես ճանաչում եմ, տականքի մեկն է: Հին հաշիվներ են: Եթե չեք հավատում, մանրամասն կպատմեմ ամեն ինչ … Ուրեմն, բացատրեք ինձ որտեղ է Ալբերտոն, որ գնամ ու նրան սպանեմ:
Նրանք ասացին, թե չգիտեն:
-Ոչինչ, -ասաց Լուիջին, -կգտնեմ, վաղ թե ուշ, հո՛ կգտնեմ:
Նրանք ասացին, թե այդպես չի կարելի, թե նա պետք է պատերազմի այնտեղ, որտեղ իրենք նրան կուղարկեն, և պետք է սպանի, ում պատահի. դա Ալբերտոն կլինի, թե մեկ ուրիշը, կարևոր չէ:
-Տեսե՛ք, -իրենն էր պնդում Լուիջին, -ես ձեզ պետք է պատմեմ: Որովհետև այդ Ալբերտոն ուղղակի սրիկա է, ու լավ եք անում, որ պատերազմում եք նրա դեմ:
Բայց նրանք չուզեցին լսել:
Լուիջիին չէր հաջողվում նրանց համոզել իր իրավացիությունը:
-Ներեցեք, ձեր ասելով, եթե սպանեմ մի թշնամու կամ մեկ ուրիշի, նույն բա՞նն է: Իսկ ինձ դուր չի գալիս սպանել մի մարդու, ով գուցե Ալբերտոյի հետ ոչ մի կապ չունի:
Նրանք համբերությունը կորցրին: Ինչ-որ մեկը նրան բերեց շատ պատճառներ, թե ինչպես են պատերազմները լինում, և թե որևէ մեկը չի կարող գնալ պատերազմ միայն փնտրելու համար իր ուզած թշնամուն:
Լուիջին թոթվեց ուսերը:
-Եթե այդպես է, -ասաց, -դա ինձ ձեռք չի տալիս:
-Լա՛վ էլ ձեռք տալիս է, -գոռացին նրանք, -առա՜ջ, մար՜շ, մե՛կ-երկու, մե՛կ-երկու: Ու նրան ուղարկեցին պատերազմի դաշտ:
Լուիջին գոհ չէր: Սպանում էր թշնամիների հենց այնպես, տեսնելու, թե արդյոք կհանդիպի՞ նաև Ալբերտոյին, ում կարող էր սպանել, կամ նրա ազգականերից մեկին: Ամեն մի թշնամու համար, որ սպանում էր, մի մեդալ էին տալիս նրան, բայց ինքը գոհ չէր:
«Եթե Ալբերտոյին չսպանեմ, -մտածում էր, -դուրս է գալիս, այսքան մարդու անտեղի սպանեցի»: Ու խղճի խայթ էր զգում:
Մինչ այդ, նրան տալիս էին մեդալ մեդալի հետևից, որոնք ձուլված էին զանազան մետաղներից:
Լուիջին մտածում էր. «Էսպես սպանելով, այսօր չէ, վաղը, թշնամիները կպակասեն ու էդ սրիկայի հերթն էլ կհասնի»:
Սակայն, նախքան Լուիջին Ալբերտոյին կգտներ, թշնամիները հանձնվեցին: Խղճի խայթ էր զգում, որ զուր տեղն այդքան մարդ էր սպանել, ու քանի որ խաղաղություն էր կնքվել, իր բոլոր մեդալները լցրեց մի տոպրակի մեջ և պտտվեց թշնամիների երկրում և դրանք նվիրեց զոհվածների զավակներին ու կանանց:
Այդպես շրջելով, մեկ էլ, հանկարծ, գտավ Ալբերտոյին;
-Լավ, -ասաց, -լավ է ուշ, քան երբեք: Ու սպանեց նրան:
Նրան ձերբակալեցին, դատեցին մարդասպանության մեղադրանքով ու կախեցին: Դատի ժամանակ նա անընդհատ կրկնում էր, որ այդ մարդուն սպանել էր իր խղճի հանգստության համար, բայց նրան ոչ ոք չլսեց:
Խորխե Լուիս Բորխես մաս 2
Կնոջը գրկած ամեն ոք – Ադամն է: Իսկ նրա կինը – Եվան:
Ամեն ինչ կատարվում է առաջին անգամ:
Ես երկնքում սպիտակ մի շրջանակ տեսա: Ինձ ասում են` “լուսին”, բայց դա սոսկ բառ է, սոսկ միֆ:
Ես երկյուղում եմ ծառերից: Նրանք այնքան գեղեցիկ են:
Սուսուփուս գազանները չորս դին սպասում են իրենց անուններին:
Գրադարակի գրքում ոչ մի տառ գոյություն չունի: Նրանք ծնվում են գիրքը բացելիս:
Թերթելով ատլասը` ես ստեղծում եմ Սումատրան:
Խավարում լուցկին ձեռքն առնող ամեն ոք հայտնաբերում է կրակը:
Հայելիներում մեզ դարանակալում են ուրիշների դեմքերը:
Ծովին նայող յուրաքանչյուր ոք տեսնում է Մեծ Բրիտանիան:
Լիլիենկրոնի տողը արտասանող ամեն մարդ մտնում է ճակատամարտի մեջ:
Ես երազում տեսել եմ Կարթագենը և այն կործանած լեգիոնները:
Ես երազում տեսել եմ դաշույնը և կշեռքը:
Փառք սիրուն, որի մեջ ոչ ոք չի տիրում ոչ ոքի, այլ յուրքանչյուրը իրեն նվիրում է մյուսին:
Փառք մղձավանջին, որից հետո հասկանում ես, թե մենք ինչ դժոխք կարող ենք սարքել:
Գետը մտնող ամեն ոք Գանգեսն է մտնում:
Ժամացույցների ավազին նայող յուրաքանչյուր մարդ տեսնում է կայսրությունների անկումը:
Դաշույնի հետ խաղացող ամեն ոք կանխագուշակում է Կեսարի սպանությունը:
Քնած ամեն ոք իր մեջ կրում է բոլորին – թե’ ապրողներին, թե’ մեռյալներին:
Ես անապատում տեսել եմ պատանի Սֆինքսին, որը հենց նոր էր ստեղծվել: Արևի տակ ոչ մի հին բան չկա:
Ամեն ինչ տեղի է ունենում առաջին անգամ, ամեն ինչ տեղի է ունենում մեկընդմիշտ:
Ամեն ոք, ով կարդում է այս տողերը – նրանց հեղինակն է:
Հայ Հանճարներ` Վահան Թոթովենց` Թումանյանն ու ամերիկացիները
- Լավ և ուշադրությամբ մտիկ տվեք նրա հայերեն խոսքին, ես թարգմանում եմ միայն իմաստը, մնացածը (բացականչություններ, շարժուձևեր, ժպիտ) դուք պետք է ավելացնեք, որպեսզի ստանաք ամբողջությունը: Վերջիվերջո լավագույն թարգմանությունը գորգի հակառակ կողմն է, ինչպես Սերվանտեսն է ասում:
Ամերիկացիներից մեկը, չգիտեմ ինչու, հարց տվեց Թումանյանին.
- Ի՞նչ տարբերություն եք գտնում հայերի և ամերիկացիների մեջ:
Թումանյանը պատասխանեց.
- Ամերիկացիները ծնվում են, ապրում են և մեռնում, իսկ հայերը ծնվում են, ապրում և սպանվում:
Արևելյան փիլիսոփայություն` Սյույ Սյուեմո
Բարի գործոց մեջ հարկ է միայնակ վարժվել: Ահա թե ինչու մարդիկ ըստ ինքյան են բարի դառնում: Չարիք գործելու համար պետք է համաձայնության մեջ լինել: Ահա թե ինչու առևանգիչը միշտ իր հետ հանցակիցներ է վերցնում: Պատահում է, որ կարիքն ու քաղցը ստիպում են վեհանձն այրին օգնություն խնդրել, բայց նա դա արժանապատվորեն է անում: Անելանելի վիճակում կործանվել են նույնիսկ այրերից իմաստնագույնները, բայց նրանք իրենց մասին հավերժական հուշ են թողել:
Հարստությունն ու անվանի լինելը չեն վազում վեհանձն այրի ետքից, քանի որ նա ինքը չի վազում դրանց ետևից: Հաջողությունն ու փառքը անշուշտ վրա կհասնեն նպատակաուղղված մարդուն, որովհետև նրանք պայքարում են դրա համար՝ գետին դեմ առած մարտիկների նման:
среда, 29 мая 2013 г.
Լյուկ Վովենարգ
Լուիզա Ուոլքոտ
Լինել լավ տղամարդու սիրելին և դառնալ նրա ընտրյալը` լավագույնն ու ամենահաճելի բանն է, ինչը կարող է պատահել կնոջ կյանքում:
Ուրիշներին դուր գալը միանգամայն բնական և լիովին անմեղ ցանկություն է, եթե միայն դա չի դառնում ամենակուլ ու չի մղում մարդուն հիմար կամ անհամեստ արարքների: Սովորեք ճանաչել ու գնահատել խրախուսանքը, ինչն արժե, որ իրեն ստանան, և լավ մարդկանց մոտ հիացմունք արթնացրեք նրանով, որ դուք նույնքան համեստ եք, որքան գեղեցիկ:
Ջոզեֆ Ադիսոն
вторник, 28 мая 2013 г.
Թոմաս Ֆուլեր
Օրենքը կառավարում է մարդկանց, բանականությունը` օրենքներին: Նա, ով մեղրը լիզում է եղինջի վրայից, դրա համար չափազանց թանկ է վճարում: Նիհար ազատությունը լավ է ճարպոտ սրկությունից: Չի կարող բարեկամություն լինել այնտեղ, որտեղ ազատություն չկա: Սոխակը վանդակում չի կարող երգել:
Ուզու՞մ ես երջանիկ լինել ամբողջ կյանքում` ազնիվ մարդ եղիր: Բարի համբավը լավ է գեղեցիկ դեմքից: Առաքինություններից ամենափոքրը երախտագիտությունն է այն դեպքում, երբ երախտամոռությունը արատներից վատթարն է: Սակայն առաքինությունը նախանձից չի ապահովագրում: Բախտի քմահաճույքները փորձաքար են արիասիրտ մարդու համար: Նա, ով ձեր ներկայությամբ ձեզնից վախենում է, ձեր ետևից ձեզ կատի: Ով զգուշանում է եղինջից, նրան եղինջն ավելի հաճախ կխայթի: Լավագույն նշանառուն ևս կարող է վրիպել, խավար գիշերում լավ նավաստին ևս կարող է սխալվել, և ոչ ամեն եղեգնից կարելի է շվի պատրաստել: Լիքը գավաթը հարկավոր է զգույշ տանել:Գործողությունը գիտելիքների արդյունքն է: Գիտելիքը գանձ է, բայց նրա բանալին փորձն է: Փորձը լավ բան է, եթե նրա համար թանկ չի վճարված: Նա, ով ամեն ինչ թողնում է պատահմունքի քմահաճույքին, նա իր կյանքը դարձնում է վիճակախաղ: Բայց հիմար խաղում ոչ ոք չի շահում: Ով կարող է նվագել, թող նա էլ վերցնի վինը: Ով ոչնչի մասին չի հարցնոմ, նա ոչինչ չի սովորի: Միշտ չէ, որ շքեղ գլխարկը ծածկում է հարգանքի արժանի գլուխը: Ճշմարտության լավագույն զարդը նրա մերկության մեջ է:Թագուհի Վիկտորիայի հետաքրքիր պատմությունը
- Հավանաբար բոլորը կապշեն, եթե հայտնի դառնա, որ ես հանդես եմ եկել Չարլզ Դոջեսոնի և նրա ՙԼյուսի Կերոլ՚ գրական կեղծանվան տակ,- ՙՎիկտորիա թագուհու գաղտնի օրագրերը՚ մենագրության մեջ անկեղծության պահին գրել է նորին մեծությունը:
Հետազոտության մեջ զուգահեռներ են տարվում հեքիաթի հերոսների և իրական անձերի միջև: Այսպես, հերցոգուհին թագուհու մայրն է` Քենտի տիրուհին, ճագարը` հայրըª Քենտի հերցոգը, իսկ Սպիտակ ասպետը` նրա ամուսին արքայազն Ալբերտը: Ամերիկյան պատմաբանները պնդում են` անգլիացի մաթեմատիկոս Չ. Դոջսոնին, որը փորձում էր մանկական պատմվածքներ գրել, թագուհին համոզել էր դառնալ ՙԱլիսայի՚ հեղինակը: Նա վճարել էր նաև Ջոն Թենիելին, որի նկարազարդումները լի են Վիկտորիա թագուհու կենսագրության որոշ դրվագների ծածուկ ակնարկներով: Ամերիկացիների ապշեցուցիչ եզրակացությունն այսպիսին է` ՙԱլիսան հրաշքների երկրում՚ գիրքն իրենից ներկայացնում է Վիկտորիա թագուհու գաղտնի ինքնակենսագրությունը՚:
Հայ Հանճարներ` Պարույր Սևակ մաս 1
ՍԱՐԴԱՐԱՊԱՏ
Երբ չի մնում ելք ու ճար,
Խենթերն են գտնում հնար:
Այսպէս ծագեց, արեգակեց
Սարդարապատի մարտը մեծ:
Զանգե՛ր, ղօղանջէք,
Սրբազան քաջերին կանչէք
Այս արդար պատից:
Սերունդնե՛ր, դուք ձեզ ճանաչէք
Սարդարապատից:
Աւարայրից ջանք առանք,
Այստեղ մի պահ կանգ առանք,
Որ շունչ առած՝ շունչերնիս տանք
Սարդարապատի պատի տակ:
Զանգե՛ր, ղօղանջէք,
Սրբազան քաջերին կանչէք
Այս արդար պատից:
Սերունդնե՛ր, դուք ձեզ ճանաչէք
Սարդարապատից:
Բայց մենք չընկանք, մենք միշտ կանք,
Մենք չհանգանք, դեռ կը գանք՝
Երբ տան զանգը, ահազանգը՝
Որ մեր հոգու պարտքը տանք:
Զանգե՛ր, ղօղանջէք,
Սրբազան քաջերին կանչէք
Այս արդար պատից:
Սերունդնե՛ր, դուք ձեզ ճանաչէք
Սարդարապատից:
Հենրի Բիչեր
Չի կարելի խելացի համարել այն մարդուն, ով չի կարողանում մոլեգնել, երբ դա հարկավոր է: Հեշտությամբ ձեռք բերված հաղթանակները շատ բան չարժեն: Դրանցից միայն այն հաղթանակներով կարելի է հպարտանալ, որոնք արդյունք են համառ պայքարի: Չկա նրանից ավելի ուժեղ հաղթող, ով հաղթում է ինքն իրեն:
понедельник, 27 мая 2013 г.
Հայ Հանճարներ` Հովհաննես Թումանյան մաս 1 Հայի Ոգին
համարել, և սակայն էսօր էլ տակավին կա իր լավ թե վատ՝ ազգային կյանքով ու կերպարանքով։
Գիտությունը, լուսավորությունը մարդկային կյանքի պատմության շատ մութ տեղերի հետ միասին լույս կձգի և մեր անցկացած երկար ու դժար ճամփի վրա մինչև նրա սկիզբը, որ ինչքան թանկ է մեզ համար, էնքան էլ վեր է մեր ուժերից։ Բայց մեր ուժերից վեր հո չի նայէլ, քննել, ճանաչել մեր երեկն ու էսօրը։
Էսքան փորձության ու տառապանք ունեցած մի ժողովրդի անվայել է անգիտանալ իր կյանքը ու ծփալ, տարուբերել ժամանակի ալեկոծության քմահաճույքին անձնատուր։ Եթե էդ դրությունը հասկանալի է խավար բազմության համար, ներելի չի ինտելիգենցիային, որ ինչքան էլ ընդհանուր առումով խորթ լինի էս ժողովրդին իր հոգով ու կենցաղով, այնուամենայնիվ իր մեջ պետք է ունենա և ունի մարդիկ, որոնք ապրում են էդ ժոովրդի կյանքն ու պատմությունը։ Նրանք առաջ պետք է անցնեն, որոնեն, ցույց տան, թե որն է էս ժողովրդի ճանապարհը։
Մեզանում, հիրավի, ճանապարհներ կան որոշած, բայց դրանք էս կամ էն կուսակցությանն են կամ լրագրին։ Ամեն ազգի մեջ կան և միշտ կլինեն ամեն տեսակի հասարակական ու քաղաքական կուսակցություններ ու հոսանքներ, բայց բոլորովին ուրիշ բան է ժողովրդի ամբողջությունը։
Այո՛, լինում են դեպքեր, մի որևէ հոսանք ուժ է առնում ու ժամանակավոր էս կամ էն կողմը քաշում կյանքն ու մարդկանց ուշքը, բայց դրանք մոմենտներ են ամեն ժողովրդի կյանքի մեջ, որոնցից ոչ մինը առանձին վերցրած պատասխան չի տալ դրված հարցի., և նա դարձյալ կխոսի ու պատասխան կուզի, թէ ո՞րն է էս ժողովրդի պատմական ճանապարհը, սրա գոյության խորհուրդը, ի՞նչ է կամենում սա, սրա ոգին։ Եվ ուր որոնենք էդ ոգին։ Արդյոք Սասունի, Զեյթունի, Մոկաց, Ղարաբաղի ու Լոռու սարերո՞ւմ, թե՞ Շիրակի, Արարատի ու Մուշի դաշտերում։ Արդյոք հին վանքերի միստիք կամարների տա՞կ, ուր ծավալվում է «խորհուրդ խորին անհաս և անսկիզբն», թե՞ դալար մարգերում ու խաչահանգիստ հովիտներում, ուր «լուսնյակն անուշ,հովն անուշ, շինականի քունն անուշ»։ Արդյոք «ի խորոց սրտի խօսք ընդ Աստուծոյ» խոսողի երկնաչու պաղատանքնե՞րի մեջ, թե՞ «վերք Հայաստանիի» հայրենասիրական ողբի հառաչանքների ա մորմոքների մեջ։
Իհարկե, էս ամեն տեղերում, էս ամենի մեջ։ Եվ ի՜նչքան մեծ է խաղաղ կյանքի ու խաղաղ աշխատանքի կարոտը էս ամեն տեղերում ու ամենի մեջ, խորթ արյունի ու պատերազմի, խորթ սրածության ու ավերածության…
Ո՞րն է հայ ժողովրդի ոգին և ի՞նչ է ուզում նա։
Համաշխարհային պոեզիայի գոհարներից` ԽՈՒԱՆՆԱ ԴԵ ԻԲԱՐԲՈՒՐՈՒ
Օ, վուշ, հասունացիր, որ ես սավան գործեմ,
Իմ սիրածը հեռվից ինձ մոտ պիտի դառնա,
Այդ սավանի վրա հանգիստ առնի թող նա,
Եվ կոպերը հոգնած թող քնքշորեն գոցվեն:
Իմ սիրածը հեռվից ինձ մոտ պիտի դառնա,
Այդ սավանի վրա հանգիստ առնի թող նա,
Եվ կոպերը հոգնած թող քնքշորեն գոցվեն:
Օ, վարդ, վերև պարզիր քո բոցերը թաքուն,
Թող թերթիկները քո արևի տակ ժպտան,
Շնչառությունն իրենց, իրենց բույրը թող տան
Սիրեցյալիս, երբ նա հեռուներից գա տուն:
Թող թերթիկները քո արևի տակ ժպտան,
Շնչառությունն իրենց, իրենց բույրը թող տան
Սիրեցյալիս, երբ նա հեռուներից գա տուն:
Սիրո դարբնոցներում թող շղթաներ կռեն,
Սիրո ոսկե շղթա և անկշիռ կապանք,
Թող չգնա ինձնից իմ սիրեցյալը թանկ,
Թող ես գրկեմ նրան ու քնքշորեն լռեմ:
Սիրո ոսկե շղթա և անկշիռ կապանք,
Թող չգնա ինձնից իմ սիրեցյալը թանկ,
Թող ես գրկեմ նրան ու քնքշորեն լռեմ:
Կակաչներով պիտի ես զարդարեմ այգիս,
Որ ճամփաները հին էլ չկանչեն նրան…
Կիրք իմ, նրան կապիր` ամուր, պարան- պարան,
Քնքշություն իմ, շան պես դռան առաջ պառկիր…
Որ ճամփաները հին էլ չկանչեն նրան…
Կիրք իմ, նրան կապիր` ամուր, պարան- պարան,
Քնքշություն իմ, շան պես դռան առաջ պառկիր…
Չառլի Չապլին մաս 1
Չառլի Չապլինի նմանակների մրցույթը հայտնի ժամանցային տարբերակ էր 1915 թվականներին: Այդ մրցույթներին ընտրում էին նրան, ով Չապլինին լավագույնն էր ընդօրինակում:
Լեգենդն ասում է, որ մի անգամ Չապլինը մասնակցում է այս մրցույթներից մեկին, բայց զբաղեցնում է 2-րդ կամ 3-րդ տեղը, իսկ որոշ աղբյուրներ ասում են, որ նա ընդհանրապես ոչ մի տեղ չի զբաղեցնում. հաղթում է Չապլինի եղբայրը:
Օսկար Ուայլդ` Դատաստանի տունը
Եվ Աստված բացեց Մարդու Կյանքի Գիրքը:
Եվ ասաց Աստված Մարդուն. «Չար է եղել կյանքը քո, և անողորմ ես եղել նրանց հանդեպ, ովքեր օգնության կարիք են ունեցել, և թշվառների հանդեպ քարսիրտ ես եղել ու դաժան: Աղքատները դիմում էին քեզ, և դու չէիր լսում, և քո ականջները փակ էին Իմ տառապյալների կանչերի հանդեպ: Յուրացնում էիր ծնողազուրկների ժառանգությունը և հարևանիդ խաղողի այգիները աղվեսներ էիր բաց թողնում: Խլում էիր երեխաների հացը և տալիս շներին: Եվ Իմ բորոտներին, որ ապրում էին ճահճուտներում խաղաղ ու հանգիստ և փառաբանում էին Ինձ, քշում էիր դեպի բանուկ ճանապարհները: Եվ Իմ երկրի վրա, որից դուրս եմ քեզ ստեղծել, դու անմեղ արյուն էիր հեղում»:
Եվ մարդը պատասխան տալով ասաց. «Իրոք այդպես էի անում»:
Եվ դարձյալ Աստված բացեց Մարդու Կյանքի Գիրքը:
Եվ ասաց Աստված Մարդուն. «Չար է եղել կյանքը քո, և հետամուտ էիր Գեղեցկությանը, որ ես ցուցանել եմ, իսկ Բարին, որ ծածուկ եմ պահել, անտեսում էիր: Քո տան պատերին կուռքերի պատկերներ էին նկարված, և նողկանքների քո անկողնուց ելնում էիր սրինգների հնչյունի ներքո: Յոթ զոհասեղան ես կառուցել այն մեղքերի համար, որոնց դիմակայելով տառապել եմ ես: Եվ ուտում էիր այն, ինչ չպիտի ուտեիր, և քո զգեստի ծիրանին նախշազարդված էր ամոթի երեք նշաններով: Քո կուռքերը ոսկուց կամ արծաթից չէին, որ երկար են մնում, այլ մարմնեղեն էին և մահկանացու: Դու բուրավետ հեղուկով օծում էիր նրանց մազերը և նուռ էիր դնում նրանց ձեռքերի մեջ: Քրքումով էիր օծում նրանց ոտքերը և գորգեր էիր փռում նրանց առջև: Ծարիր էիր քսում նրանց կոպերին և նրանց մարմիններն օծում խեժ ու զմուռսով: Խոնարհվում էիր նրանց առջև ու երկրպագում, և քո կուռքերի գահերը դրված էին արևի դեմ: Դու ցուցանում էիր արևին քո ամոթը և լուսնին՝ քո խելագարությունը»:
Եվ Մարդը պատասխան տալով ասաց. «Իրոք այդպես էի անում»:
Եվ մի երրորդ անգամ Աստված բացեց Մարդու Կյանքի Գիրքը: Եվ ասաց Աստված Մարդուն. «Չար է եղել կյանքը քո, և չարով ես հատուցել բարուն և բարի գործերը՝ չարագործությամբ: Խոցել ես քեզ կերակրող ձեռքերը և արհամարհել քեզ սնուցող ստինքները: Ով քեզ համար ջուր էր բերում, ծարավ էր հեռանում քեզնից, և օրենքից դուրս գտնվող անձանց, ովքեր պատսպարում էին քեզ իրենց վրաններում, մատնում էիր՝ դեռ լույսը չբացված: Թշնամուդ, որ խնայում էր քեզ, որոգայթն էիր գցում, և քեզ հետ քայլող բարեկամիդ շահով վաճառում էիր: Ովքեր քեզ Սեր էին բերում, փոխարենը միշտ Կիրք էին ստանում քեզնից»:
Եվ Մարդը պատասխան տալով ասաց. «Իրոք այդպես էի անում»:
Եվ փակեց Աստված Մարդու Կյանքի Գիրքը և ասաց. «Անկասկած, Դժոխք եմ քեզ ուղարկելու: Հիրավի, Դժոխք եմ ուղարկելու քեզ»:
Եվ գոչեց Մարդը. «Չես կարող»:
Եվ ասաց Աստված Մարդուն. «Ինչո՞ւ չեմ կարող քեզ Դժոխք ուղարկել, և ի՞նչ պատճառով»:
«Որովհետև Դժոխքում եմ մշտապես ապրել»,- պատասխանեց Մարդը:
Եվ լռություն տիրեց Դատաստանի Տանը:
Եվ տևական ժամանակ անց խոսեց Աստված և ասաց Մարդուն. «Քանի որ քեզ Դժոխք չեմ ուղարկելու, հարկավ Դրախտ պիտի ուղարկեմ: Հիրավի, Դրախտ եմ ուղարկելու քեզ»:
Եվ գոչեց Մարդը. «Չես կարող»:
Եվ ասաց Աստված Մարդուն. Ինչո՞ւ չեմ կարող քեզ Դրախտ ուղարկել, և ի՞նչ պատճառով»:
«Որովհետև երբեք և ոչ մի տեղ՝ ես չեմ կարողացել պատկերացնել դա»,- պատասխանեց Մարդը:
Եվ լռություն տիրեց Դատաստանի Տանը:
Ջաննի Ռոդարի` ԾԵՐ ՄՈՐԱՔՈՒՅՐ ԱԴԱՆ
Ծեր մորաքույր Ադան, երբ շատ ծերացավ, գնաց բնակվելու ծերանոցում` երեք մահճակալով մի սենյակում, որտեղ արդեն երկու ծեր կանայք էին ապրում, նրա չափ ծեր: Ծեր մորաքույր Ադան միանգամից իր համար մի բազկաթոռ ընտրեց պատուհանի մոտ և մի թխվածքաբլիթ փշրեց պատուհանագոգին:
-Կեցցեք, հիմա մրջյունները կհավաքվեն,- բարկացած ասացին մյուս երկու ծեր կանայք:
Սակայն ծերանոցի այգուց մի թռչնակ եկավ, կտցահարեց թխվածքաբլիթը և թռավ գնաց:
-Ահա խնդրեմ,- մռթմռթացին ծեր կանայք,-ի՞նչ օգուտ ստացաք սրանից: Կտցահարեց և թռավ գնաց: Ճիշտ` ինչպես մեր զավակները, որոնք, ո՞վ գիտե, աշխարհի որ ծայրում են, և մեզ, որ խնամել ենք նրանց, այլևս չեն հիշում:
Ծեր մորաքույր Ադան ոչինչ չասաց, բայց ամեն առավոտ մի թխվածքաբլիթ էր փշրում պատուհանագոգին, և թռչնակը գալիս էր այն կտցահարելու, միշտ նույն ժամին, հաճախորդի պես ճշտապահ, և տեսնել էր պետք, թե ինչպես էր նյարդայնանում, երբ փշուրները պատրաստ չէին լինում:
Որոշ ժամանակ անց թռչնակը բերեց նաև իր փոքրիկներին, քանի որ բույն էր հյուսել և չորս ձագ էր ունեցել, և նրանք էլ հաճույքով կտցահարում էին ծեր մորաքույր Ադայի թխվածքաբլիթը և գալիս էին ամեն առավոտ, ու եթե այն չէին գտնում, մեծ աղմուկ էին բարձրացնում:
-Ձեր թռչնակներն այստեղ են,- այդ ժամանակ, մի փոքր նախանձելով, ասում էին ծեր կանայք ծեր մորաքույր Ադային: Եվ նա մանրիկ քայլերով վազում էր դեպի իր պահարանը, մի չոր թխվածքաբլիթ էր գտնում սուրճի և անիսոնի կոնֆետների թղթերի արանքում և ասում.
-Համբերություն, համբերություն, արդեն գալիս եմ:
-Ա~խ,- մրմնջում էին մյուս ծեր կանայք,- երանի պատուհանագոգին թխվածքաբլիթ դնելը բավական լիներ մեր զավակներին վերադարձնելու համար: Իսկ Ձերը, մորաքույր Ադա, որտե՞ղ են Ձեր երեխաները:
Ծեր մորաքույր Ադան արդեն չգիտեր` միգուցե Ավստրիայում, միգուցե Ավստրալիայում, բայց թույլ չէր տալիս, որ իրեն շփոթեցնեն, փշրում էր թխվածքաբլիթը թռչնակների համար և ասում նրանց.
-Կերեք, դե´, կերեք, թե չէ թռչելու համար բավականաչափ ուժ չեք ունենա:
Ու երբ վերջացնում էին կտցահարել թխվածքաբլիթը`
-Դե´, գնացեք, գնացեք: Ինչի՞ն եք սպասում: Թևերը թռչելու համար են ստեղծված:
Ծեր կանայք իջեցնում էին գլուխները և մտածում, որ ծեր մորաքույր Ադան մի փոքր խելագար է, որովհետև թեև ծեր էր ու աղքատ, բայց դեռ նվիրելու բան ուներ և չէր էլ պահանջում, որ իրեն շնորհակալություն հայտնեին:
Հետո ծեր մորաքույր Ադան մահացավ, իսկ նրա երեխաները դա իմացան բավական ժամանակ անց, և արդեն չարժեր թաղման համար ճամփա ընկնել: Բայց թռչնակներն ամբողջ ձմեռվա ընթացքում վերադառնում էին պատուհանագոգի մոտ և բողոքում էին, թե ինչու ծեր մորաքույր Ադան չի պատրաստել թխվածքաբլիթը:
-Կեցցեք, հիմա մրջյունները կհավաքվեն,- բարկացած ասացին մյուս երկու ծեր կանայք:
Սակայն ծերանոցի այգուց մի թռչնակ եկավ, կտցահարեց թխվածքաբլիթը և թռավ գնաց:
-Ահա խնդրեմ,- մռթմռթացին ծեր կանայք,-ի՞նչ օգուտ ստացաք սրանից: Կտցահարեց և թռավ գնաց: Ճիշտ` ինչպես մեր զավակները, որոնք, ո՞վ գիտե, աշխարհի որ ծայրում են, և մեզ, որ խնամել ենք նրանց, այլևս չեն հիշում:
Ծեր մորաքույր Ադան ոչինչ չասաց, բայց ամեն առավոտ մի թխվածքաբլիթ էր փշրում պատուհանագոգին, և թռչնակը գալիս էր այն կտցահարելու, միշտ նույն ժամին, հաճախորդի պես ճշտապահ, և տեսնել էր պետք, թե ինչպես էր նյարդայնանում, երբ փշուրները պատրաստ չէին լինում:
Որոշ ժամանակ անց թռչնակը բերեց նաև իր փոքրիկներին, քանի որ բույն էր հյուսել և չորս ձագ էր ունեցել, և նրանք էլ հաճույքով կտցահարում էին ծեր մորաքույր Ադայի թխվածքաբլիթը և գալիս էին ամեն առավոտ, ու եթե այն չէին գտնում, մեծ աղմուկ էին բարձրացնում:
-Ձեր թռչնակներն այստեղ են,- այդ ժամանակ, մի փոքր նախանձելով, ասում էին ծեր կանայք ծեր մորաքույր Ադային: Եվ նա մանրիկ քայլերով վազում էր դեպի իր պահարանը, մի չոր թխվածքաբլիթ էր գտնում սուրճի և անիսոնի կոնֆետների թղթերի արանքում և ասում.
-Համբերություն, համբերություն, արդեն գալիս եմ:
-Ա~խ,- մրմնջում էին մյուս ծեր կանայք,- երանի պատուհանագոգին թխվածքաբլիթ դնելը բավական լիներ մեր զավակներին վերադարձնելու համար: Իսկ Ձերը, մորաքույր Ադա, որտե՞ղ են Ձեր երեխաները:
Ծեր մորաքույր Ադան արդեն չգիտեր` միգուցե Ավստրիայում, միգուցե Ավստրալիայում, բայց թույլ չէր տալիս, որ իրեն շփոթեցնեն, փշրում էր թխվածքաբլիթը թռչնակների համար և ասում նրանց.
-Կերեք, դե´, կերեք, թե չէ թռչելու համար բավականաչափ ուժ չեք ունենա:
Ու երբ վերջացնում էին կտցահարել թխվածքաբլիթը`
-Դե´, գնացեք, գնացեք: Ինչի՞ն եք սպասում: Թևերը թռչելու համար են ստեղծված:
Ծեր կանայք իջեցնում էին գլուխները և մտածում, որ ծեր մորաքույր Ադան մի փոքր խելագար է, որովհետև թեև ծեր էր ու աղքատ, բայց դեռ նվիրելու բան ուներ և չէր էլ պահանջում, որ իրեն շնորհակալություն հայտնեին:
Հետո ծեր մորաքույր Ադան մահացավ, իսկ նրա երեխաները դա իմացան բավական ժամանակ անց, և արդեն չարժեր թաղման համար ճամփա ընկնել: Բայց թռչնակներն ամբողջ ձմեռվա ընթացքում վերադառնում էին պատուհանագոգի մոտ և բողոքում էին, թե ինչու ծեր մորաքույր Ադան չի պատրաստել թխվածքաբլիթը:
Հայտնիները հաջողության մասին
Երբեք, երբեք, երբեք, երբեք չհանձնվեք…
Ուինստոն Չերչիլ
Աշխարհի ամենապերճախոս հռետորը հաջողությունն է:
Նապոլեոն Բոնապարտ
Ուինստոն Չերչիլ
Աշխարհի ամենապերճախոս հռետորը հաջողությունն է:
Նապոլեոն Բոնապարտ
Հաջողությունը՝ ահա թե ինչն է ստեղծում Մեծ մարդկանց:
Նապոլեոն Բոնապարտ
Նապոլեոն Բոնապարտ
Հաջողությունը հաճախ միակ տեսանելի տարբերությունն է հանճարի և խելագարի մեջ:
Պիեռ Բաուստ
Պիեռ Բաուստ
Հաջողությունը վերջնական չէ, պարտությունը ճակատագրական չէ, քաջություն ունենալ շարունակելու՝ ահա թե ինչն է իսկականից կարևոր:
Ուինստոն Չերչիլ
Ուինստոն Չերչիլ
Ինչպես կյանքում հասնել հաջողության: Եթե ցանկանում եք կյանքում հասնել հաջողության, դարձրեք համառությունը ձեր լավագույն ընկեր, փորձը՝ իմաստուն խորհրդական, զգուշությունը՝ ավագ եղբայր, իսկ հույսը՝ հրեշտակ-պահապան:
Ջոզեֆ Ադդիսոն
Ջոզեֆ Ադդիսոն
Իմաստ չունի վարձել խելացի մարդկանց, իսկ հետո ցուցում տալ նրանց, թե ինչ անել: Մենք վարձում ենք խելացի մարդկանց, որպեսզի նրանք ասեն, թե մենք ինչ անենք:
Սթիվ Ջոբս
Սթիվ Ջոբս
Նա, ով ուզում է իր աշխատանքի արդյունքը տեսնել անհապաղ, պետք է կոշկակար դառնա:
Ալբերտ Էյնշտեյն
Ալբերտ Էյնշտեյն
Մեծ գործերը պետք է կատարել առանց մտածելու, որպեսզի վտանգի մասին միտքը չթուլացնի խիզախությունը և արագությունը:
Հուլիոս Կեսար
Հուլիոս Կեսար
Չի սխալվում միայն նա, ով ոչինչ չի անում: Մի վախեցեք սխալներ անելուց, վախեցեք սխալները կրկնելուց:
Թեոդոր Ռուզվելտ
Թեոդոր Ռուզվելտ
Արա, ինչ կարող ես, նրանով, ինչ ունես և այնտեղ, որտեղ գտնվում ես:
Թեոդոր Ռուզվելտ
Թեոդոր Ռուզվելտ
Իրականում հաջողությունն ու փառքը պատկանում են նրան, ում դեմքը պատված է փոշով, քրտինքով ու արյունով, ով արիաբար ձգտում է հաղթանակի, ով սխալվում է և նորից ու նորից սկսում զրոյից, որովհետև չեն լինում ջանքեր առանց մոլորությունների ու սխալների:
Թեոդոր Ռուզվելտ
Թեոդոր Ռուզվելտ
Յուրաքանչյուր նախագծում կարևորագույն գործոնը հաջողության հանդեպ հավատն է: Առանց հավատի հաջողությունն անհնարին է:
Ուիլյամ Ջեյմս
Ուիլյամ Ջեյմս
Ես հստակ հավատում եմ հաջողությանը: Եվ նկատել եմ. ինչքան ես շատ եմ աշխատում, այնքան ես ավելի հաջողակ եմ:
Թոմաս Ջեֆֆերսոն
Թոմաս Ջեֆֆերսոն
Նյու-Յորքում ես իմացա, որ չկա ավելի լավ դեզոդորանտ, քան հաջողությունը:
Էլիզաբետ Թեյլոր
Էլիզաբետ Թեյլոր
Չի կարելի վերադառնալ անցյալ և փոխել մեկնարկը, բայց կարելի է մեկնարկել հիմա և փոխել ավարտը:
Հարուն Ագացարացի
Հարուն Ագացարացի
Տեր աստված, տուր ինձ ուժ, որպեսզի հաղթահարեմ այն, ինչ կարող եմ. տուր ինձ արիություն, որպեսզի հաշտվեմ նրա հետ, ինչը չեմ կարող անել, և տուր ինձ իմաստություն, որպեսզի զանազանեմ մեկը մյուսից:
Արևելյան հին իմաստություն
Արևելյան հին իմաստություն
Նույն գործը կատարող երեք մարդու հարցրին, թե ինչ են անում: Առաջինն ասաց. «Ես քար եմ մանրում», մյուսն ասաց. «Ես ապրուստի միջոց եմ վաստակում», երրորդն էլ թե. «Իսկ ես տաճար եմ կառուցում»:
Հնադարյան իմաստություն
Հնադարյան իմաստություն
Մարդկանց հետ վարվելու ունակությունը ապրանք է, որը կարելի է գնել այնպես, ինչպես գնում են միրգը կամ սուրճը… Եվ ես այդպիսի ունակության համար կվճարեմ առավել, քան որևէ այլ բանի համար:
Ջոն Ռոկֆելլեր, բոլոր ժամանակների աշխարհի ամենահարուստ մարդը
Ջոն Ռոկֆելլեր, բոլոր ժամանակների աշխարհի ամենահարուստ մարդը
Ոչ-մի հաղթող չի հավատում պատահականությանը:
Ֆրիդրիխ Նիցշե
Ֆրիդրիխ Նիցշե
Հաջողության գաղտնիքը նրանում է, որպեսզի հրաժարվես հին, մեռած և անառողջ մտքերից:
Նորման Փիլ
Նորման Փիլ
Հաջողակ տղամարդը նա է, ով վաստակում է ավելին, քան կարող է ծախսել իր կինը: Հաջողակ կինը նա է, ով կարողացել է գտնել իրեն այդպիսի տղամարդ:
Լանա Թերներ
Լանա Թերներ
Ոչինչ այնքան չի ուղեկցում Հաջողությանը, որքան Հաջողությունը:
Գյոթե
Գյոթե
Հաղթողին ոչ-ոք չի հարցնի՝ ճիշտ է նա արդյոք ասում, թե ոչ:
Ադոլֆ Հիտլեր
Ադոլֆ Հիտլեր
Հազար մղոն երկարությամբ ճանապարհը սկսվում է առաջին քայլից:
Լաո Ցզի
Լաո Ցզի
Հաջողության հասած ամեն մի տղամարդու հետևում կանգնած է հպարտ կինը և զարմացած զոքանչը:
Բրուկս Հեյզ
Բրուկս Հեյզ
Գնա քո ճանապարհով և թող մարդիկ խոսեն ինչ ուզում են:
Դանթե Ալիգերի
Դանթե Ալիգերի
Ես չեմ կարող ձեզ տալ հաջողության բանաձևը, սակայն պատրաստ եմ առաջարկել անհաջողության բանաձևը՝ փորձեք բոլորին դուր գալ:
Գ.Սվոուպ
Գ.Սվոուպ
Սովորել պետք է ոչ թե սեփական, այլ ուրիշների սխալների վրա:
«Ջեներալ մոտորս» կոնցեռնի սկզբունքը
«Ջեներալ մոտորս» կոնցեռնի սկզբունքը
Թշնամին, որը ձեր սխալներն է գտնում, առավել օգտակար է, քան բարեկամը, որ ցանկանում է դրանք թաքցնել:
Լեոնարդո դա Վինչի
Լեոնարդո դա Վինչի
Երբ արդեն անհնար է լարված աշխատել, սկսիր աշխատել խելացի:
Ֆիլիպ Ստանհոպ
Ֆիլիպ Ստանհոպ
Երբ ձեր մասին վատ են խոսում, դրանից վատ կարող է լինել միայն մեկ բան լինել՝ երբ ձեր մասին ընդհանրապես չեն խոսում:
Օսկար Ուայլդ
Օսկար Ուայլդ
Քաջություն ունեցիր օգտվելու սեփական խելքից:
Էմանուել Կանտ
Էմանուել Կանտ
Ջրափոսի մեջ մեկը տեսնում է միայն ջրափոսը, իսկ մյուսը՝ նայելով նրա մեջ, տեսնում է երկնքի աստղերը:
Լև Տոլստոյ
Լև Տոլստոյ
Դաստիարակեք ձեր մեջ առողջ անհարգալից վերաբերմունք անիրականի հանդեպ:
Ջին Հոֆման
Ջին Հոֆման
Գնացեք և արարեք, դուք միշտ ժամանակ կունենաք արդարանալու հետագայում:
Գրեյս Հոպպեր
Գրեյս Հոպպեր
Իմ առաջին պատվիրանն այսպիսին է՝ լսեցեք, լսեք նրանց, ովքեր գործ են անում:
Ռոսս Պերո, ամերիկյան միլիարդատեր
Ռոսս Պերո, ամերիկյան միլիարդատեր
Թողեք ինձ իմ գործարանները, սակայն վերցրեք իմ աշխատողներին և շուտով գործարանների հատակները կծածկվեն խոտով: Վերցրեք իմ գործարանները, սակայն ինձ թողեք իմ մարդկանց և շուտով մենք կունենանք նոր գործարաններ՝ նախկիններից ավելի լավը:
Էնդրյու Քարնեգի, ամերիկյան հայտնի գործարար
Էնդրյու Քարնեգի, ամերիկյան հայտնի գործարար
Սխալների առջև փակում ենք դռները, իսկ ճշմարտությունը փակուղու առջև է՝ «ինչպես ներս մտնեմ»:
Ռաբինդրանաթ Թագոր
Ռաբինդրանաթ Թագոր
Օնորե Դը Բալզակ
բանաստեղծ:
Որքան էլ հաճելի, գեղարվեստորեն ու հետաքրքիր ձևավորված լինի լապտերը, նախ և առաջ այն պետք է լուսավորի:
Մեր խիղճը անսխալական դատավոր է, քանի դեռ մենք նրան չեն սպանել:
Չափազանց սիրելու դեպքում չեն սիրվում:
Իսկական սերը, ինչպես հայտնի է, անողոք է:
Մարդ չի կարող սիրել երկու անգամ, հնարավոր է միայն մեկ սեր. խորունկ ու անեզր, ինչպես ծովը:
Իսկ մարդկանց համար անցյալը զարմանալիորեն նմանվում է ապագային: Պատմել նրանց, թե ինչ է եղել անցյալում, չի նշանակում ասել, թե ինչ է լինում ապագայում:
Մարդիկ նույնիսկ ավելի հարգանք են տածում մոլորությունների հանդեպ, քան հանճարի, որովհետև նրանք մերժում են հավատալ վերջինիս:
Ներդաշնակությունը ամուսնության մտերմության իդեան է:
Կանայք, լինելով պահանջկոտ, ցանկանում են ունենալ ոչ միայն տղամարդկանց սիրտը, այլև բովանդակ մտածմունքը:
Միթե դու ինձ չես տալիս շատ ավելի մեծ հարստություն, սիրելով ինձ այնպես, ինչպես դու ես սիրում:
Համաշխարհային պոեզիայի գոհարներից` Պերսի Շելլի
Այդպես վարանոտ մի նայիր դու ինձ,
Ես չեմ բաժանվում խաբված ու դժկամ,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից
Որպես հին ընկեր, որպես բարեկամ:
Ես չեմ բաժանվում խաբված ու դժկամ,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից
Որպես հին ընկեր, որպես բարեկամ:
Ես քեզ օրհնել եմ, որ դու միշտ կյանքում
Երջանիկ լինես, չունենաս թախիծ,
Ու հիմա,որպես մի հին տխրություն,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից:
Երջանիկ լինես, չունենաս թախիծ,
Ու հիմա,որպես մի հին տխրություն,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից:
Մտահոգվել եմ ես միշտ քեզ համար,
Որ հանկարծ ոտքդ չդիպչի քարի,
Ու հիմա,որպես քո ճամփի մի քար,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից:
Որ հանկարծ ոտքդ չդիպչի քարի,
Ու հիմա,որպես քո ճամփի մի քար,
Ես հեռանում եմ քո ճանապարհից:
Քեզ բարի ճամփա, գնա, սիրելիս,
Ես էլ ուժ չունեմ քեզ հետ քայլելու,
Ես ինձ կորցրի քեզ որոնելիս,
Գնում եմ հիմա ես ինձ գտնելու…
Ես էլ ուժ չունեմ քեզ հետ քայլելու,
Ես ինձ կորցրի քեզ որոնելիս,
Գնում եմ հիմա ես ինձ գտնելու…