Շիրազը Լենինականից Երևան էր եկել հանդիպելու իր առաջին քննադատներին:Շիրազն այն ժամանակ գրեթե պատանի էր, հազիվ 20 տարեկան:
-Ուրեմն դուք եք Զարյանն ու Ինճիկյանը,-դիմեց նա քննադատներին,ասաց ու քթի տակ ծիծաղեց:
-Ես ել կարծեցի,թե մենձ մարդոց պիտի հանդիպեմ` բեղ ու մորուքով:
Հիասթափություն կար հայացքի մեջ:Բոլորը գործերը թողած` հետաքրքրված էին բանաստեղծով,որի առաջին գրքույկը ձեռքից ձեռք էր անցնում,և բոլորը նրան մեծ ապագա էին խոստանում:
Ինճիկյանը հարցրեց.-Ինչ նոր գիրք եք գրում,ընկեր Շիրազ:
-Շուտով լույս կտեսնի պոեմս`<<Սիամանթո և Խջեզարե>>:
Ներկաներից մեկը դիմեց նրան.
-Ընկեր Շիրազ...
-Ընկեր Շիրազ,Ընկեր Շիրազ... ընկերս որն է ըսեք Շիրազ ու վերջ:Հա' կներեք ընդհատեցի:
-Ուզում էի իմանալ,թե ով է ձեր ամենասիրելի բանաստեղծը:
-Իսահակյանը:
-Ուրիշ
-Թումանյանը:
Մի փոքր լռելուց հետո:
-Հա' մեկ էլ Սայաթ-Նովան ու Նարեկացին:
-Իսկ Չարենցը...
-Զգացմունքային չէ:
Դուռը բացվեց,ու երևացին Դեմիրճյանը և Զորյանը:
Շիրազը, թեև առաջին անգամ էր տեսնում, ճանաչեց նրանց:Բարձրացավ տեղից,մոտեցավ և նեղվելով ներկայացավ:Դեմիրճյանը խրախուսական խոսքեր ասաց:Շիրազը ակնածանքով նայում էր մեկ Դեմիրճյանին,մեկ Զորյանին:
-Պետք է անպայման սովորել,-նկատեց Զորյանը:
-Ճիշտ կըսես,մյուս տարվանից տեղափոխվելու եմ Երևան,համալսարանում պիտի սովորեմ:
Ալազանը խոստացել է օգնել:
Ներկաները շատ զարմացան,որ նա դու-ով խոսեց Զորյանի հետ և վերագրեցին գավառականության:Երբ Դեմիրճյանն ու Զորյանը գնացին,ներկաները դիտողություն արեցին մեծերի հետ դու-ով խոսելու համար:
Լսվեց նրա մանր ծիծաղը:
-ինչի յադ հո չեն,որ հետները դուքով խոսիմ:Դեմիրճյանն էլ,Զորյանն էլ պաշտելի մարդիկ են:
Տեսած կաք,որ տղան հոր հետ դուք-ով խոսի:Զարմանալի բան կսեք....
0 коммент.:
Отправить комментарий