Հայ հանճարներ` Եղիշե Չարենց մաս 3

                               
                                Կարինե Քոտանճյանին

                               Դու ի'մ վերջին,Ի'րիկնային,աստղային քույր... 
                          
                                     Կարապները լճերի մեջ,ջրերի վրա
                                      Դեռ քնել են,դեռ նիրհում են.կարթնանան հիմա:
                                               
                                      Կապու'յտի մեջ,կապու'յտի մեջ-արևի ոսկին:
                                      Քնի'ր,քնի'ր լուսե աղջիկ,չզարթնես ծեգին:

                                      Ու զանգերը ղողանջում են` կարկաչուն,հնչուն,-
                                      Փախցնում են աստղերի չուն և կանչու'մ,կանչում:

                                      Խաչը վանքի,երգը զանգի-կապույտում վերջին.
                                      -Զարթի'ր,զարթի'ր,կապույտ աղջիկ,ու
                                                                                          նայի'ր խաչին...

                                      Նա ոսկի' է,երկինք նետած մի կտոր ոսկի.
                                      Նա-մի երազ,ոսկի մի'րաժ արթնացած խոսքի:

                                      Ու մարում են,ու մեռնում են այն աստղերը տե'ս:
                                      Արթնացել են կարապները ու կանչու'մ են մեզ:

                                      Քու'յր,վայրկյանը սրբազան է-բռնկում ու մահ.
                                      Կարապները,որ կանչում են,կմեռնեն հիմա:

                                      Ու կմարի խաչը վանքի կապույտում վերջին.
                                      -Զարթի'ր,զարթի'ր,կապու'յտ աղջիկ,- ու
                                                                                           նայիր խաչի'ն...

                                               
                                      Ու տրտում են քո աչքերը թաց,
                                      Ու մթնում էին գույներն իմ հոգում,
                                      Երբ վերջին անգամ տրտմորեն ժպտաց
                                      Դեմքդ մշուշում մանուշակագույն...

                                       Եվ քո թաց,վճիտ,ցողոտ աչքերում
                                       Լույսի ճաճանչներ ճախրելով անցան-
                                       Ու բացվեց հանկարծ միգամած հեռուն`
                                       Քո ջինջ աչքերում-պայծա'ռ ծիածան...

                                       Քու'յր իմ,այն մեռնող արև'ն էր- ժպտաց,
                                       Մի վերջին անգամ բռնկվեց միգում,
                                       Ու ծիածանե քո աչքերը թաց
                                       Ու տրտում հոգիս մանուշակագույն...  

                                                  Հրաժեշտի երեկոն

                          Ջինջ ճախրում են ղողանջները հորիզոնից-հորիզոն,
                                     -Ինչ տրտու'մ է,կապույտ աղջիկ, հրաժեշտի երեկոն...

                                     Տրտմություն ու լույս է իջել քո աչքերում,իմ հոգում
                                     Օրհնե'նք,օրհնենք այս երկրային հրաժեշտի երեկոն...

                                     Եվ թող հալվե'ն,ձուլվե'ն,մարվե'ն իրիկնային կապույտում
                                     Մեր կույս հոգու իրիկնային սպասումները տրտում:

                                      Եվ զանգերը անրջորեն,հորիզոնից-հորիզոն,
                                      Օրհներգելով թող օրորեն հրաժեշտի երեկոն...