Մինաս բիձան,դեմքին ժպիտ չտեսանք:Ծննդավայրի կարոտից հալումաշ էր լինում:Տեսել էր կոտորած ու գաղթ,
հարազատների կորուստ և չէր հասկանում,թե աշխարհն ինչու է հայի համար անարդար ստեղծված:Չգիտեր,թե ումն է մեղքը` թուրքինը,թե գերմանացունը,որ չբռնեց բարբարոսների ձեռքը,չկանգնեցրեց նրանց:Գուցե աստծունը,որ երկնքի բարձրությունից տեսնում է այդ բոլորն ու ձայն չի հանում,չի սաստում:Ապրում էր` սրտի մեջ կսկիծ ու մորմոք:Եվ չնայած սրտի տանջալի ապրումներին հույսը չէր կորցնում,համոզված,որ գալու է տուն դառնալու բախտավոր օրը:
Հիմա չեմ հիշում,թե ով,ասաց,թե ուրբաթ օրը Մինաս բիձու ծննդյան օրն է,եկեք փող հավաքենք ու մի լավ նվեր առնենք:Միտք արինք ու որոշեցինք մի զույգ կոշիկ առնել:Մինաս բիձու ոտքին հնամաշ կոշիկներ էին:Միտքը լավ էր,անշուշտ,բայց այն ժամանակ,պատերազմի ահեղ օրերին,կոշիկ առնելը դյուրին բան չէր:Ինչ երկարացնեմ,զանգ տվեցինք սրան-նրան վերջը մի զույգ կոշիկ առանք:Մինաս բիձան ուրախացավ,գոհ սրտով նայեց բոլորին:Հաջորդ օրը տեսանք,որ ոտքին դարձյալ հին կոշիկներն են:Մյուս օրն էլ:Եվ այդպես ամեն օր:Չհասկացանք:Հարցրինք` ինչու նոր կոշիկները չի հագնում:Նրա դեմքին ժպիտ երևաց,խորհրդավոր գաղտնիք ունեցող կամ երանելի մի միտք փայփայող մարդու ժպիտ էր դա:Պարզվեց,որ ուխտ է արել,որ նոր կոշիկները պահի և հագնի Վան մտնելիս:Զգացվեցինք:Պատմածս օրերից երևի երկու ամիս էլ չէր անցել,որ Մինաս բիձան վախճանվեց:
0 коммент.:
Отправить комментарий